Publikacja „Żona kata”

Witajcie! 

Dziś publikujemy miniaturkę pt. „Żona kata” autorstwa Eleonory (KLIK!). Publikacja ta jest częścią akcji promowania autorów, którą prowadzimy już od dawna (z miejsca pozdrawiamy Venetiię Noks!), dlatego nowych Czytelników serdecznie zapraszamy do odwiedzenia zakładki „Publikacje”!

Przypominamy o zapisach rocznic blogów (wystarczy podać jedynie miesiąc), które znajdziecie w zakładce „Rocznice Blogów”. 

Ściskamy cieplutko! 

Zespół SKP

_________

Draco uderza. Po raz pierwszy. Słychać głuchy jęk przesłuchiwanego.

- Mów, do cholery, nie żartowałem! - podnosi głos, który doskonale rozchodzi się po wielkim pomieszczeniu.

- Nie. - burczy tamten. Kolejne uderzenie. Jeszcze jedno. I następne. Ofiara, przywiązana za nadgarstki do starego krzesła odwraca się do wypatrującego się tłumu wstrzymującego oddech. Ma podbite oko. Malfoy podciąga rękawy. Na kostkach jego dłoni jest krew. Niekoniecznie tego kogo przed momentem uderzał. Hermiona widzi to doskonale. Jest dumna, ale krzywi się na myśl, że po raz kolejny jej ukochany ma zdarte dłonie. Przecież powtarzała mu tysiące razy, żeby uważał!

- Doigrałeś się. - teraz słychać krzyk. Huk upadku. Blondyn pluje na leżącego biedaka ze złamanym nosem. Ciężkim buciorem kopie go jeszcze kilka razy nie zważając na jęki. - Nadal nic? - kpi. - Teraz dopiero zacznie się zabawa.

- To mój facet. - od niedawna pani Malfoy, szepcze do kobiety obok. - Jestem strasznie dumna. - uśmiecha się promiennie. Tamta z uznaniem kiwa głową w odpowiedzi. Nikogo to nie szokuje. Tłum wpatruje się w Malfoya. Większość z tych ludzi, tak jak jego żona, już od dawna przychodzi patrzeć na jego masakry. ''Niezastąpiony drań'' mawiają na mieście. Nikt nie męczy i nie katuje z taką gracją, finezją! Niby kopie, uderza, ale za to jak! Mistrz swojego fachu! Kobieta siedząca obok Hermiony go podziwia. Jej mąż się na nim wzoruje. Te masakry cieszą się ogromną popularnością, odkąd tylko zaczął je przeprowadzać. Oprawca podchodzi do dębowego biurka, uśmiecha się złośliwie, zapala papierosa. Zaciąga się mocno. Już nie Granger ma ochotę natychmiast zgasić to świństwo. Nie musi tego robić! To nie jest wpisane w jego pracę ani funkcję! Przeciwnie, pali podczas tego wyłącznie dla własnej przyjemności. To takie niezdrowe! 

- Może buszka? - strzepuje nadmiar popiołu do kryształowej popielniczki. Kiczowaty prezent od Zabiniego, tak, na początek nowej pracy. - Nie chcesz? Ciekawe dlaczego... - dopala w milczeniu. Trochę to trwa, ale nie to jest ważne. Świdrujące spojrzenia nie przeszkadzają jemu. Jeśli już komuś to wyłącznie ośmieszonej, obolałej ofierze leżącej w niewygodnej pozycji. W końcu kat łaskawie podnosi się z miejsca. Gasi niedopałek na policzku nieszczęśnika. - Wychodzę. Wrócę za piętnaście minut. Obyś był gotowy do zeznań, bo moi ludzie już szukają twojej panny. Wolałbyś nie wiedzieć co z nią zrobię, a chętnie ci opowiem. - szczerzy białe, równe zęby w potwornym uśmiechu. Znika za drzwiami z wizjerem.

     Mija godzina. Aktorzy wychodzą się ukłonić. Dracon Lucjusz Malfoy, niedawne odkrycie, odtwórca głównej roli w ''Smutnej historii dręczyciela'', gwiazdor teatru, jak zwykle dostaje największe brawa. Po wojnie czuł się samotnym, opuszczonym chłopcem. Wtedy zaprzyjaźnił się z Nią. Był gwiazdą dla całej Wielkiej Brytanii. Ona była Gwiazdką dla niego. Dała mu szczęście, radość, poczucie bezpieczeństwa. Pomogła mu odkryć pasję, dała mu odwagę do jej realizacji. Nadal był czarodziejem, ona również. Mieszkali w dzielnicy dla czarodziejów. Czarowali. Używali magicznych sprzętów. Jednak ona prowadzi swoją świetnie prosperującą księgarnię, on jest aktorem. Od trzech miesięcy mógł ją nazywać swoją żoną i robił to po kilkanaście razy dziennie z największą dumą. Nawet teraz, mimo oślepiającego, żółtego światła z ogromnych reflektorów wytęża wzrok by dojrzeć Ją w tłumie. Dostrzega. Jak po każdym przedstawieniu, łzy lecą jej po policzkach. Uśmiecha się. Macha mu. On odmachuje. Widzowie, koledzy aktorzy oraz reżyser przyzwyczaili się do tego gestu. Rozumieją go, wiedzą dla kogo on jest. Dla niej. Tylko i wyłącznie dla niej. Tak samo jak cała jego aktorska gra jest dla Hermiony Jean Malfoy. Dracon ma 22 lata, dobrą reputację, sławę, pieniądze, niesamowity talent aktorski. Ale nie o tym myśli. Liczy się Ona. Najwierniejsza fanka. Ta, której zrobi w domu jej ulubioną lasagne nie zważając na późną porę. Tylko to się liczy. Ona i On. Nic więcej. Kurtyna opada. W głowie przypomina sobie przepis. Pozostało mu tylko się przebrać i wracać. Ona najpewniej już czeka pod jego garderobą.