MNZ DLA BLANDY

Słowem wstępu: chcemy złożyć życzenia i gratulacje Blandzie, która wczoraj, czternastego października obchodziła pierwszą rocznicę swojego bloga! Życzymy powodzenia, wytrwałości, czasu i co najmniej kilku, a najlepiej jeszcze kilkunastu rocznic.
Zespół SKP

Witam serdecznie.
Dzisiaj mam zaszczyt opublikować swoją miniaturkę dla Blandy OC (http://blackstars-of-the-future.blogspot.com/)

            Amy, od razu, gdy tylko skomentowałaś nasz post na zamówienia, „zaklepałam” sobie pisanie miniaturki dla Ciebie. Z pewnością znacznie to przyspieszyło moje tempo pisania - wręcz  nie mogłam się doczekać, kiedy to opublikuję, kiedy to zobaczysz, jako że obiecałam Ci ją już bardzo dawno temu... Tak dawno, że, szczerze mówiąc, bardzo mi głupio, iż możesz zobaczyć ją dopiero teraz. Wybacz.

            W swoim komentarzu nie opisałaś żadnych specjalnych życzeń - prywatnie ustaliłyśmy, iż chciałabyś słodko, mimo mojej początkowej koncepcji bardzo gorzkiego, trudnego opowiadania. Wyszło... Jak wyszło. W moim odczuciu słodko-gorzko. W Twoim? Cóż, mam nadzieję, że napiszesz, co o tym sądzisz. 

           Wczoraj, a w zasadzie dwunastego października, miałaś pierwszą rocznicę publikowania swojej twórczości. Chcę Ci pogratulować i tutaj. Było wiele wzlotów, kilka upadków, ale... Będzie tylko lepiej, Kocie. Wierzę w to, że w maksymalnie cztery miesiące uda nam się poprawić wszystkie rozdziały, miniaturki i zacząć publikować nowe. Współpracujemy na Twoim blogu - w przyszłości liczę na wspólne pisanie od czasu do czasu również i na moim, gdy w końcu powstanie. 

            Ta miniaturka... Jest bardzo osobista. Nie mogłam niestety "wpakować" do niej nas, ale... Wierzę, że rozpoznasz momenty, w których nasza wspólna "cząstka" została utrwalona. 

 Z najlepszymi życzeniami, kochająca Cię

Anastasia Curs

 Niewybaczalne

           

Biały korytarz daje iluzję spokoju.

Wymieszany z niebieskim ma dać wrażenie bezpieczeństwa. Złudnego, bo nikt tu nie czuje się w pełni bezpieczny. Szklane drzwi ciągną się przez cały korytarz. Po obydwu stronach. Na przeciwległych ścianach. Prawej i lewej. Zachodniej i wschodniej. Ta pieprzona iluzja spokoju.

Brakuje tu głośnego personelu, wiecznie krzątających się bez celu pielęgniarek, krzyczących do siebie nawzajem, żeby jedna drugiej zrobiła herbatę. Oraz, czy trzecia woli ciasto czekoladowe czy może preferuje truskawkowe. Nie mówiąc już o legendarnym pytaniu „Ile słodzisz?” i „Chcesz kawę czy herbatę?”.

            Pacjenci nie krzyczą. Jeśli tak robią, to od czego przecież są pielęgniarki oddziałowe? Szybkie Silencio i cisza na nowo zapada na oddziale. Po pewnym czasie regularnego stosowania zaklęcia, pacjenci zaczynają kłaść się na brzuchu i wrzeszczeć bezgłośnie w poduszki. Z pewnością jest to lepsze rozwiązanie niż dygotanie na materacu, nie mogąc się ruszyć, pokazując całemu społeczeństwu swoją niemą rozpacz. Świat jest okrutny i niesprawiedliwy, z czego tutejsi pacjenci doskonale zdają sobie sprawę. Wielu tylko czeka na wybawienie, jakim jest dla nich śmierć, jednak tylko nieliczni na tym oddziale mają choćby szansę spotkania się z nią, skosztowania wyzwolenia. Eutanazja nadal jest zabroniona.  W zasadzie to nie każda znajdująca się tu osoba chce śmierci. Właściwiej byłoby napisać, iż mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że żyje.

Witamy w wariatkowie. Życzymy miłego pobytu. Wierzymy, że z czasem przywyknie pan/pani do panujących tu warunków, bo spędzi tu pan/pani dłuuugie wakacje.

Wakacje życia.

            Nikt stąd nie wychodzi. A już z pewnością nie o własnych siłach. Wysmarowani wszelakimi maściami, nafaszerowani różnymi eliksirami i wręcz wypchani prochami pacjenci nie mają zbyt dużej możliwości zachowania zdrowia fizycznego, o psychicznym nie wspominając. W większości pacjenci transportowani są przez pielęgniarki na wózkach, bądź za pomocą zaklęcia lewitacji. Nieliczni odwiedzający zazwyczaj unikają, jak tylko mogą, możliwości spędzenia z chorym większej ilości czasu niż zaplanowali (mianem „spotkania” odwiedzający nazywają 15–minutową wizytę raz na miesiąc) i w związku z tym, nie mają ochoty uczestniczyć w jakichkolwiek czynnościach z nim związanych. Innymi słowy: pchanie wózka nie jest dla nich. Gorąca herbatka dla chorego? Nie, bo jeszcze się poparzy; a po za tym to kto miałby mu pomóc trzymać kubek i pilnować, by sobie czegoś nim przypadkiem nie zrobił? Praca z osobami chorymi psychicznie jest trudna, dlatego najlepiej unikać tego tak, jak choćby robią to oddziałowe pielęgniarki. Miło z ich strony. Jak to cudownie, że niedługo zacznę się z nimi użerać.

            Poobiednią ciszę przerywa krzyk. Pacjent, któremu nie smakowała rozgotowana papka? Z doświadczenia wiem, że oddziałowe jedzenie pozostawia wiele do życzenia… Krzyk… O, kolejny pacjent chciałby, aby ktoś się nim zainteresował. Kwadrans później, czyli, wulgarnie mówiąc, piętnaście minut nieustającego darcia mordy, pielęgniarki ruszają na akcję. Z odsieczą przybywają na sale, sprawiając, że odczuwa się ich obecność jako zbawienie. Patrzy się na nie, jak na dobre dusze. Mylne wrażenie. Niektórzy pacjenci (ci, którzy jeszcze jako tako myślą) wiedzą, że tak naprawdę, to zwyczajnie nie mogły one rozegrać w ciszy i spokoju kolejnej partii szachów… Lub, co bardziej prawdopodobne, poplotkować nad Prorokiem Codziennym.

Kobiety mijają mnie obojętnie, nie zwracając na mnie zbytniej uwagi. Wzrok dwóch prześlizguje się po mnie bez jakiegokolwiek momentu zatrzymania, jedynie spojrzenie trzeciej pada na moje zaciśnięte pięści i w wyniku tego zbielałe knykcie. To właśnie ta trzecia jakby przystaje na moment, aby prawie natychmiast zrozumieć, jaki popełniła błąd i ruszyć do przodu na nowo, w pogoni za koleżankami. Zasada numer dwa: bezpieczeństwo personelu nad komfortem fizycznym i psychicznym pacjentów. Cóż... Okropne, ale jakże skuteczne. Przydaje się. Nigdy nie wiadomo, kiedy jakiemuś kretynowi zechce się zabawić i pozmieniać skład personelu. Lepiej się trzymać z daleka od takich jak ja. Żyjemy na różnych planetach, ale w tym samym wszechświecie, gdzie jedni, nie pozwalają drugim mieszać się z nimi. Choćby próbować odwiedzać ich świat.          

~~~~~~

Krzyk zamiera tak samo, jak się pojawił: nagle. Przez krótką chwilę oddział sprawia wrażenie opustoszonego; tylko ja stoję na korytarzu, nerwowo rozglądając się na boki, jakbym nieustająco wypatrywała niebezpieczeństwa. Stała czujność. Wojna na wszystkich odbija swe piętno. Zwłaszcza na tych, którzy mieli umrzeć, a przeżyli. Niezbyt optymistyczne przemyślenia przerywa wyjście pielęgniarek z jednej z sal. Tej, z której dobiegał do niedawna krzyk. Kobieta idąca ostatnia, podąża za koleżankami, nie patrząc, gdzie właściwie idzie. Przymknięte oczy, przyspieszony oddech wskazują na jej zmęczenie (z takim wałem tłuszczu, to się nie dziwię – przelotnie pomyślałam). To ta, która wcześniej zatrzymała na mnie spojrzenie. Teraz jednak jest wyczerpana, więc po prostu przechodzi obok, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z mojej obecności. Może to i lepiej. Dla niej. Obojętnie idę (a raczej staram się tak iść) w głąb korytarza; jedynie kilka razy odwracam się, aby zobaczyć oddalające się ode mnie drzwi wejściowe na oddział, co, jak na tę sytuację, jest naprawdę mało. Zamknęłam je? Zamknęłam. Może sprawdzę? Tak, sprawdzę. Sprawdziłam. Kilka kroków w przód, po czym powrót. Ile razy sprawdziłam? Trzy czy dwa? Ile razy? Trzy czy dwa? Jak wiele razy sprawdziłam? Trzy czy dwa? Trzyczydwa, dwaczytrzy, trzyczydw…

Dwa. To dobrze. Dwa to dobra liczba. Parzysta. Pierwsza. Naturalna. I całkowita. Ale parzysta. Nieparzyste to te złe. Parzysta i tylko to się liczy. Gdybyniebyłaparzys…

            Powtarzając w myślach, jak mantrę, liczbę dwa, docieram do miejsca, w którym zawróciłam wcześniej. Dlaczego pokoik magomedyków jest na samym końcu korytarza? Nie powinien się znajdować gdzieś na początku? Wzruszam ramionami na tę niedorzeczność. Co mnie to obchodzi? Chociaż w najbliższej przyszłości najprawdopodobniej zacznie mieć to dla mnie znaczenie. I sądzę, że wtedy będę preferować możliwie jak najdalsze położenie wspomnianego pomieszczenia. Najprawdopodobniej. Docieram do celu swojej powolnej wędrówki. Liczba, liczba… Uff. Nie ma liczby. Wolę nie myśleć, co bym musiała zrobić, gdyby była… Taak, nieparzysta. Nie, lepiej nie myśl i skup się na tym, co masz zrobić.

            Wchodzę bez pukania. W końcu nas, chorych nieuleczalnie, cechuje brak taktu, co niektóre przypadki agresja i chamstwo, a przede wszystkim brak zrozumienia zarówno u drugiej osoby jak i samego siebie. Niezrozumiani przez świat, ludzi i samych siebie.

– Macie jakieś wolne łóżko?

            Jak można było się spodziewać, ludzie patrzą na mnie, jakbym była z innej planety. Dosłownie i przenośnie. Tak się kończy mówienie zanim się pomyśli nad słowem… I jego brzmieniem. W sumie to im się nie dziwię; jak się wygląda tak jak ja – młoda kobieta, blond włosy, poszarpana szata i wysokie buty na obcasach – ze sznurowadłami; jedna kokardka jest na dole sznurowadła, druga zawiązana na górze; – to można pomyśleć o mnie na dwa sposoby: bezdomna lub dziwka.

– Nikogo nie zamawialiśmy! – O, czyli opcja druga – Może pani pomyliła piętra?

– A mógłby mi pan podać jakieś konkretne adresy? – na przykład swojego mózgu – Cóż, przykro mi, że pana rozczaruję, ale nie przyszłam tu z tej okazji. Może kiedy indziej.

– W czym mogę pomóc? – chłodne rozczarowanie… Ahh, ten zawód miłosny. Ahh, ten mózg. Zawsze kiedyś wraca.

– W takim razie poproszę o łóżko w jedynce.

– Nie mamy tu sali numer jeden.

– Chodziło mi o liczbę osób w pokoju, palancie – jak rozmawia się z chamem, to trzeba być chamem - Proste i logiczne – Prowadź.

            Palant wymienia spojrzenia z przesiadującymi tu osobami. Dziwnie znajomy mężczyzna. Dwie kobiety zdają mu się współczuć, jednak i tak nic nie robią, a trzecia stara się ignorować całą tę sytuację, podobnie jak dwóch uzdrowicieli siedzących na kanapie. Wspaniali przyjaciele. Nie pozwalam wymknąć się cisnącemu mi się na usta przekleństwu, zaciskam wargi. Bez zbędnego słowa wskazuję mojemu dotychczasowemu rozmówcy drzwi, a ten powoli kiwa głową. Wychodzimy. On idzie pierwszy. Wracamy tam, skąd przyszłam. Zamykam drzwiczki, robię kilka kroków, po czym powtarzam sytuację z mojej wcześniejszej wędrówki tym korytarzem i z powrotem wracam przed „wrota”. Raz jeszcze zamykam. Tym razem trzaskam drzwiami, po co się hamować? Jaki numer? Sprawdzam. Nie ma numeru. To dobrze. Ignorując pytające spojrzenie uzdrowiciela, ruszam przed siebie i go mijam. Po drodze odwracam się kilkakrotnie. Napotykam tylko jego drwiący uśmiech. Nikt za nami nie poszedł. 

~~~~~~

            Docieramy do drzwi wyjściowych z oddziału. Jak miło.

– Złotko, powiedz mi, czy my się nie zrozumieliśmy? – stoję oparta o ścianę i nawijam włosy na palec, jakby ze znudzenia, z premedytacją na niego nie patrząc; bój się, głupcze.

Facet milczy, czym wprawia mnie w jeszcze większą irytację. Kochana służba zdrowia. Dłuższą chwilę później, gdy zaczynam już wątpić w możliwości jego chomika i niepokoić o to, czy już po nim, on kiwa mi głową oraz wydawać by się mogło, że otrząsa się z tego zawieszenia:

– Ahh, tak, najmocniej przepraszam. Pójdziesz ze mną, dobrze?

Bez słowa idę, zastanawiając się, co mi tu nie gra. Dlaczego jego roztrzepanie jest dziwnie znajome? Nie, niemożliwe, zbywam tę myśl. Gdy jesteśmy przy pokoju, nadal nie docieram do źródła mojego obecnego niepokoju. Tabliczka? Nie, trzysta czterdzieści, wszystko się zgadza.

– Zaraz wrócę, dobrze? Przyniosę wymagane dokumenty.

            Kiwam głową wyraźnie, aby zobaczył to od razu i jak najszybciej się ulotnił, zostawiając mnie samą. Tak też robi. Mam chwilę na ogarnięcie pokoju. Zakurzony parapet jakiś metr nad łóżkiem, chyba tylko po to aby się w niego walnąć i radośnie skoro świt wypierdzielić z łóżka. Miło. Przejeżdżam palcem po jego powierzchni. Fuu. Małe okno, znajdujące się nie z tej strony, co powinno – maksymalnie około dwóch godzin światła słonecznego dziennie. Wspaniale. Stoliczek, sprawiający wrażenie bardzo chybotliwego, stoi obok łóżka. Mam nadzieję, że przez rzucenie się w śnie nie kopnę tego mebla i nie obleję się gorącym woskiem, z przewróconej świecy.

            Pokój ogarnięty. Nie czekając na tego tępego idiotę, który ma mi przynieść dokumenty, zwijam się w kłębek na łóżku i przykrywam kołdrą. Ciemno. Tak jak powinno być.

~~~~~~

            Kolor pokoju? Biały. Biało-niebieski. Brudny biały i ponury niebieski. Zdrowy rozsądku, wracaj! Apeluję o powrót. Stanowczo proszę, błagam… Opanowanie… Zrobiło się zimno i tak samotnie… Nie zanikaj tak nagle, zostawiając mnie samą, zdaną na łaskę ubranej na czarno postaci, która właśnie pojawiła się w drzwia… Chwila! Odwracam się błyskawicznie w jej stronę, ściskając w dłoni różdżkę; z przerażeniem zauważam, że te kilka dni pobytu tutaj już dają o sobie znać – ręka mi drży, mam problem ze skupieniem się. Solennie obiecuję sobie, aby nigdy tu już więcej nie dotrzeć i nie dać w siebie wmusić większej ilości otępiających eliksirów. Istota robi krok do przodu, zbliża się do mnie. Staram się skupić… Tak bardzo. Efekt mojej koncentracji jest niecielesny – w postaci mgiełki nie jest w stanie odgonić przeciwnika. Zagubiona myśl błąka się, wypełniając mnie dodatkowym przerażeniem – skąd on się wziął, co teraz zrobić??? Wybieram jedyną możliwość – ucieczkę. Jeszcze raz rzucam zaklęcie, chcąc spowodować choćby odsunięcie się dementora. Może to siła moich przekonań albo silny odruch obrony życia zadziałała? – nie wiem. Uciekam.

~~~~~~

Świszczący oddech na plecach.

            Irracjonalny, obezwładniający strach.

Boję się, że to dementorzy, czuję, że to dementorzy.

Wiem, że to oni; i równie dobrze zdaje sobie sprawę z tego, że przecież nie umiem przyzywać tego cholernego zwierzaka. Biegnę i biegnę, aż w końcu zatrzymuję się. Z uśmiechem na ustach zatrzymuję się, ze świadomością, że to oni. I równie dobrze wiem, że to on.

Odwracam się. Dlatego przecież to robię. Dla niego. Dlatego się uśmiecham.

~~~~~~

            Początkowo przychodzi i tylko patrzy się na mnie. Niekiedy z nienawiścią w oczach, czasami z chłodnym zainteresowaniem; innym razem z pogardą i grymasem obrzydzenia, jakbym była… Jakąś paskudną sklątką tylkowybuchową. Do tej pory nie wiem, od czego to właściwie zależy. Tak, aby przez swoje działania wywołać we mnie określone emocje, które, działając razem, miały za zadanie wywołać tak pożądany przez niego efekt. Najpierw nienawiść. Do swojego kata, a następnie do samej siebie. Bezwarunkowe posłuszeństwo. Końcowe szaleństwo. 

            Dopiero niedawno zaczął się znęcać. Nie, to złe określenie – samo przetrzymywanie mnie tutaj jest złe, eufemistycznie rzecz biorąc.

~~~~~~

            Jak to jest żyć ze świadomością bycia krzywdzoną przez najbliższą sobie osobę? To nie jest w pełni życie. To okłamywanie siebie, wmawianie sobie po każdym „spotkaniu”, że to jakieś… Tylko chwilowe nieporozumienie, mała sprzeczka. Po pewnym czasie, zastanawianie się czym zasłużyłam, czym zawiniłam  i co mu zrobiłam, nabiera innego kształtu. Bo przecież to moja wina, on nie mógłby, po prostu nie mógłby mi tego zrobić sam z siebie. Musiałam go do tego zmusić swoim zachowaniem.

To uciszanie wewnętrznego głosu, mówiącego, że porwanie, przetrzymywanie i katowanie nie jest skutkiem żadnej kłótni. To prowokowanie do dalszych ciosów, skoro jest to jedyną rzeczą, jaką od niego dostaję.

Uderz mnie mocniej, jeśli potrafisz. Uderz, słabo ci idzie. Bij, jeśli ci to pomoże. Tylko opamiętaj się i nie zniszcz mnie od razu. Kto wtedy by ci pomógł? Nikt, bo oprócz mnie nikogo nie masz. Widzisz ból w moich oczach i to właśnie sprawia Ci przyjemność, choć nie chcesz się przyznać i przed sobą, traktujesz to tylko jako obowiązek. Oszukujesz się, mój drogi. I gdy mówię „Bij mocniej”, ty zamierasz. Prychasz z pogardą, którą w zasadzie nie wiesz, do kogo kierujesz. Do mnie? Do siebie? I tak się nie przyznasz. Przestajesz bić. Bo co to za przyjemność? Gdy mówię „tchórzu”, tylko odwracasz się, wychodząc z pomieszczenia i pluniesz na mnie.

I uciekasz, głupcze.

~~~~~~

Czasami przychodzi porozmawiać… I to jest często gorsze od zaklęć i bicia.

~~~~~~

            – Jedyne, co mnie ciekawi…. Dlaczego nie przywołałaś patronusa?

            Maska, maska, maska. Nie mógłby jej zdjąć? Ciągle ją nosi. Tylko ją. Nie ma nic więcej? Żadnej głębi pod nią? Może się boi mojej reakcji, gdyby w końcu odkrył emocje? Jeśli by mi powiedział, pomogłabym mu. Od tego zawsze byłam. Pomogłabym. Niech mi powie. Tylko powie. Pomogę. Proszę.

– Ja… – chrapliwy głos rozbrzmiewa. Dopiero po chwili orientuję się, że to z mojej krtani on się wydobywa.

– Nie wiesz?

Podpowiada mi usłużnie z szerokim uśmiechem, a ja powoli kiwam głową, nie spuszczając wzroku z tego grymasu. Udawany? Dłuższą chwilę smakuję dwa słowa.

– Nie wiem.

Choć myślałam, że to niemożliwe, on uśmiecha się jeszcze szerzej.

~~~~~~

Jestem zszokowana i przestraszona. Jego maska zaczęła pękać. A może ten widok strumienia łez na jego twarzy, gdy wychodził po kolejnej sesji, był tylko złudzeniem mojego umysłu? Co się dzieje? Zaczęłam mu nie wystarczać?

Na następne spotkanie przyprowadza kogoś ze sobą. Mój oprawca bije i kaleczy mnie jakby ze zdwojoną siłą. Czyżby aż tak silną motywacją jest dla niego jakiś świadek? Żaden z nich nie odzywa się; dopiero na koniec, stojąc w wyjściu rzuca jedno, pojedyncze zdanie, które ocieka nienawiścią, a jego jad godzi moje serce i topi w panice mój umysł.

– W czym mogę pomóc?

Chłodny ton brązowowłosego lekarza, jakże rozczarowanego moim, innym niż pieprzenie się z nim, powodem przyjścia do Munga, uderza we mnie.

~~~~~~

            Ja… Do tej pory jestem zdziwiona.

Kilka miesięcy po wszystkim stoję niepewnie nad klifem. Jest zimno, cały czas przechodzą mnie dreszcze. Surowe skały, surowy ocean, a pośród nich pustka i surowa wobec siebie ja. Coś nas łączy. Wzdycham lekko, jakby chcąc zrzucić z siebie wrażenie przytłaczającej pustki.

Porwana, przetrzymywana, unicestwiona. Przez najbliższą sobie osobę. Kto by pomyślał, że rudzielec będzie chciał się zemścić w tak okrutny sposób za szkolne ośmieszenie używając do tego tak radykalnych środków jak Imperius? Cofam się myślami wstecz, wracając do ostatniego dnia mojego „pobytu”. Po raz drugi odwiedziły mnie wtedy dwie osoby. On i, jak się później okazało, prawdziwy oprawca. Jeden z twarzą nie wyrażającą niczego; do tamtej pory nie sądziłam, że można mieć tak… Beznamiętną, chłodną, inną twarz. Czasami, gdy nawet nie zdaje sobie z tego sprawy, jego mięśnie zastygają w identycznym bezruchu, który napełnia mnie zawsze grozą i ja również zastygam… Jakby odruchowo próbując się dopasować do niego, w nadziei że mnie nie skrzywdzi, jeśli będę się starać być cicho.

~~~~~~

            Wchodząc do celi, Weasley nie sili się na zachowanie ciszy i nie dba o jakiekolwiek pozory; jest tu tylko w jednej sprawie, jaką jest ostateczne zniszczenie mnie, wie, że nie musi się przejmować dbałością o takie rzeczy.

            – Wystraszona? Blaise – tu wykonuje gest ręką w stronę chłopaka – podobno już cię trochę utemperował. Zaraz zobaczymy, Amando. Zobaczymy.

            Kiwa głową w stronę Zabiniego, na którego nie chcę patrzeć. On bez słowa wyciąga różdżkę i unieruchamia moje nadgarstki i kostki, abym nie miała możliwości ucieczki. Gdy Weasley kuca przy mnie, odruchowo próbuję przesunąć się, znaleźć dalej od niego.

            – Złotko, powiedz mi, czy my się nie zrozumieliśmy? – cytuje moje własne słowa z drwiącym uśmiechem na ustach, zaplatając swoje ręce na piersi, dokładnie jak ja wtedy, w szpitalu i jedną ręką przeczesuje włosy.

            Natychmiastowo nieruchomieję i nie zwracam uwagi na słowa, które do mnie kieruje, ale one wrzynają mi się w pamięć, nie dając mi możliwości ucieczki przed nimi. Staram się leżeć beznamiętnie, być ponad nim i jego wypowiedziami. Nie umiem.

            – Może pozwolisz, że ci się odwdzięczę, nie, odwdzięczymy się za pojedynek w szkole? Pamiętasz który, prawda Amando?

            W jego ręce pojawia się nóż, a łzy stresu i strachu cisną mi się pod powieki.

            – No, widzę, że tak – uśmiecha się bezczelnie. – W istocie pamiętasz to wydarzenie. Twój wielki sukces, nieprawdaż? To teraz moim zwycięstwem będzie pokazanie ci, jak się zachowałaś. Miłość i nienawiść dzieli cienka granica, tak to szło? Zdradzenie przyjaciela, prawie chłopaka, bo zawsze wolałaś jego – szybkim ruchem głowy wskazał na Blaise’a – ode mnie. Teraz czas na mój triumf. Gdzie chciałabyś mieć pamiątkę?

            Krytycznym wzrokiem wodzi po moim ciele, nie mogąc się zdecydować. W końcu nieruchomieje na chwilę, a na jego twarzy rozciąga się uśmiech. Bez słowa rozchyla moje nogi, a mi, mimo walki, nie udaje się mu przeciwstawić. Obiera sobie za cel wewnętrzną stronę lewego uda. Zaciska oczy, jakby chcąc się skupić, po czym je otwiera i zaczyna swoją pracę.

~~~~~~

            Dotykam przez materiał jeansów obrane przez niego miejsce. Zgrubiała blizna, dokładniej dwa słowa, błędnie zapisane. Nie wierna. Powinno być łącznie. Ostatnia litera jest niedokończona, jakby „o” przekreślone ukośnie do połowy - Weasleyowi nie dane było dokończenie swojej charakterystycznej dla niego litery. Zawsze najpierw rysował kółko, po czym przekreślał je ukośną kreską, zawijając ją lekko po przecięciu „o” tak, aby powstało „a”.

W momencie gdy kończył wycinać na mym ciele ostatnią literkę, został zabity przez Blaise’a.

I skończył – choć to ja miałam tamtego dnia umrzeć.

~~~~~~

Wyczuwam jego obecność, zanim w jakikolwiek sposób ją zaznaczy. Umiejętność, która została mi po tym zamknięciu. Pozwalam mu na lekki dotyk, nic więcej, chociaż tak bardzo chciałby czegoś innego. Odtrącam go najłagodniej, jak tylko potrafię. I przepraszam, bo wiem, że zasługuje na coś innego. Wiem, że chce położyć dłoń na moim ramieniu, a ja właśnie uniemożliwiłam mu to, odwracając się szybko w uniku jego dotyku. Od tamtej pory nie nosi maski, ale jest… Trochę zamknięty. Widzę te szybkie, przemykające po jego twarzy rozczarowanie i wzdrygam się na myśl, że je spowodowałam. Nie chcę tego, przepraszam Zabini. Powoli kiwa głową w niemym porozumieniu, doskonale wiedząc o czym właśnie pomyślałam.

Porwana, przetrzymywana, unicestwiona. Końcowo uratowana. Przez najbliższą sobie osobę. Kto by pomyślał, że rudzielec będzie chciał się zemścić w tak okrutny sposób za szkolne ośmieszenie używając do tego tak radykalnych środków jak Imperius?

Jesteśmy za blisko. Cofam się minimalnie, wiedząc, że nie mogę wykonać kilku kroków, bo stoimy zbyt blisko krawędzi.

– Przepraszam. – szepczę i uciekam do naszego namiotu, w którym chowamy się od czasu tamtych wydarzeń.

On przychodzi, najczęściej również z przeprosinami na ustach, chociaż naprawdę nie wiem, za co one są.

            Nadal czuje się winny, że robił mi to wszystko, że nie umiał przeciwstawić się Niewybaczalnemu. Zazwyczaj cierpliwie tłumaczę mu, że nie winię go za to. Czasami, gdy nie mogę wytrzymać i nie radzę sobie ze wspomnieniami, które są wywoływane, gdy tylko patrzę na jego udręczoną twarz, przyznaję mu rację, otwarcie go winiąc. Krzycząc, opisuję mu wszystko, co mi zrobił. Uciekam z namiotu z wrzaskiem i płaczem. I wracam, aby, idąc w stronę swojego łóżka, dotknąć ustami jego zaciśniętej przez koszmary pięści.

~~~~~~

Są takie dni, gdy siedzimy na klifie razem, dosyć blisko. Po pewnym czasie obydwoje zauważamy, że nasze ręce są splecione, a my jesteśmy znacznie bliżej siebie.

            Takie dni zdarzają się coraz częściej.