Publikacja "Twarz wroga przeraża mnie wtedy, gdy widzę, jak bardzo jest podobna do mojej"

Na dzień dzisiejszy zaplanowana została kolejna publikacja. Gorąco zapraszamy do zapisów (jak to zrobić znajdziesz w zakładce "PUBLIKACJE")

Teraz przeczytacie prolog opowiadania "Twarz wroga przeraża mnie wtedy, gdy widzę, jak bardzo jest podobna do mojej" autorstwa Live Underground. Opowiadanie będzie pairingu Lucmione.
Dalszą część na pewno znajdziecie tu: http://lucjusz-i-miona.blogspot.com/



*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Prolog

Kiedy pył po zburzonej wieży Hogwartu opadł na ziemię, uczniowie oraz nauczyciele szkoły magii dostrzegli białą flagę, która trzepotała na wietrze. Z początku nie mogli w to uwierzyć, ponieważ Voldemort nigdy nie dawał za wygraną, ale gdy z gruzów wyłonił się Harry Potter, cały tłum zaczął wiwatować. Przeżycie Harry'ego oznaczało jedno – wygrali. Teraz musieli tylko naprawić zamek i powysyłać złapanych śmierciożerców do Azkabanu.

Hermiona Granger otarła twarz z kurzu i pobiegła do przyjaciela. Mocno go przytuliła, po czym pomogła mu usiąść. Omiotła go wzrokiem i od razu zaczęła wyczarowywać bandaże, maści, szmatki i miski z wodą. Kochała Harry'ego jak własnego brata, nie chciała, by walczył z Tomem Riddlem sam, pragnęła mu pomóc, ale on jak zwykle był uparty. Cały czas trzymała za niego kciuki i widząc teraz te wszystkie rany, była załamana. Nigdy nie sądziła, że walka z Voldemortem może przynieść AŻ tak duże oraz głębokie uszkodzenia ciała. Wiedziała, rzecz jasna, że Lord był silny i stać było go na wszystko, ale jakoś przez te sześć lat, kiedy jej przyjaciel z nim walczył, nie uszkadzał Pottera tak bardzo. Dziewczyna wzięła szmatkę do ręki, i zamoczyła ją w wodzie. Wyżęła i przyłożyła mu do spalonej skóry na ramieniu. Harry syknął z bólu i zagryzł zęby. Śmiał się w duchu, że po tylu latach niefortunnych zdarzeń powinien się przyzwyczaić do bólu.

– Uważaj, boli – mruknął, zaciskając palce na jej udzie. Hermiona zmarszczyła brwi zasmucona stanem przyjaciela i westchnęła cicho. Posmarowała zranione miejsce i okryła bandażem.

– Niestety Skrzydło Szpitalne jest zawalone, więc moja pomoc musi ci wystarczyć, Harry. - Uśmiechnęła się lekko i zdjęła mu T-shirt. Brzuch i klatka piersiowa Harry'ego również były poparzone, jednak w większym stopniu niż ramię. Zamoczyła ponownie ścierkę i znów przyłożyła ją do ciała chłopaka. Tym razem Potter krzyknął z bólu i odsunął się od dziewczyny. Granger uśmiechnęła się przepraszająco i starannie opatrzyła mu rany.

– Kto to będzie naprawiał? Nam samym zajmie to z kilka miesięcy, a przecież trzeba wznowić naukę w szkole. Młodzi czarodzieje nie mogą czekać, muszą się nauczyć, jak operować magią.

– Myślę, że śmierciożercy, w końcu to oni bombardowali nas kamieniami i niszczyli wszystko. Mam nadzieję, że w środku, a w szczególnie w sali od eliksirów oraz w bibliotece, stan rzeczy jest w stanie dobrym, inaczej szkoła będzie musiała ponownie wydać dużo galeonów na uzupełnienie spiżarni i półek w bibliotece.

Harry zaśmiał się cicho i pokręcił głową ze zrezygnowania.

– Trzeba spalić zwłoki, to powinno być teraz naszym zmartwieniem. - Próbował wstać. Hermiona automatycznie popchnęła go na kamień i spojrzała groźnie. Był świeżo po bitwie, a ten już brał się za kolejne rzeczy.

– Siedź, profesor McGonagall się tym zajmie, Harry.

– No dobrze, tylko niech te żmije, śmierciożercy, to widzą. - Znów miał atak złości, ostatni raz taki miał, kiedy szukał wraz z przyjaciółmi horkruksów. Wziął kilka głębszych wdechów, by się uspokoić. - Swoja drogą, gdzie Ron? Czemu go jeszcze tutaj nie ma? Miał tylko porozstawiać świstotliki w umówionych przez nas wszystkich miejscach.

– Nie mam pojęcia, Harry, jakąś godzinę temu byłam w namiocie i go nie zastałam. Od wczoraj nie wraca, martwię się, że coś mu się stało...

– Nie mów tak, na pewno wróci za chwilę, a teraz... trzeba spalić ciało.

Hermiona pomogła wstać przyjacielowi i ruszyli w stronę zebranych „mieszkańców” Hogwartu, zwycięzców. Minevra wysunęła się na przód i uśmiechnęła się szczęśliwa do dwojga młodych uczniów. Harry stanął i spojrzał po zebranych.

– Trzeba spalić zwłoki Voldemorta, najlepiej na ich oczach. - Zdrową ręką pokazał resztkę śmierciożerców, którzy siedzieli koło gruzów wieży i nie mogli uwierzyć w to, co właśnie się stało. Wyrazy ich twarzy były przeróżne. Od znudzonych po przerażone. Hermiona zatrzymała wzrok najpierw na Lucjuszu, potem na Draconie, a na samym końcu na Bellatrix. Cała trójka wyglądała dość... śmiesznie. Dziewczyna pamiętała jak dziś, gdy była w Malfoy Manor i cała rodzina Malfoy'ów, wraz z Lestrange wychwalała pewne zwycięstwo Voldemorta. A teraz? Siedzieli koło gruzów, nie wiedząc co ich czeka, a co najśmieszniejsze – przegrali.

Profesor McGonagall za pomocą zaklęcia usunęła kamienie z ciała Toma Riddle’a. Uniosła je w powietrze i położyła na środku pola bitwy. Spojrzała na Harry'ego, jakby czekała na pozwolenie, po czym zapaliła szatę czarnoksiężnika. Hermiona patrzyła na to wszystko ze wstrętem i obrzydzeniem. Całym sercem nienawidziła Voldemorta. Wiedziała, że nikt nigdy mu nie wybaczy tego, co zrobił.

– Proszę wszystkich nauczycieli o zebranie zwłok naszych poległych w Wielkiej Sali, gdzie odbędzie się identyfikacja i uroczysta ceremonia pożegnalna. Pozostałych prosiłabym o pomoc Hermionie w ustawieniu śmierciożerców w szeregu – powiedziała McGonagall silnym, donośnym głosem, po czym udała się do zamku.

Hermiona pomogła Harry'emu usiąść na kamieniu i zaczęła zbierać wraz z innymi uczniami śmierciożerców w rzędzie. Zabierała i łamała ich różdżki. Wiedziała, że są to nieliczni, że większość uciekła, ale miała nadzieję, że ludzie z ministerstwa szybko wszystkich złapią. Sama nie wiedziała, jaki czekał ich los, ale w głębi siebie miała nadzieję, że najgorszy z możliwych. Nie próbowała nawet usprawiedliwiać ich zachowania, wiedziała, że to nie miałoby sensu.

Kiedy prawie kończyli swoją pracę, na plac wbiegł młody czarodziej, który był spanikowany. Być może na czas bitwy ukrywał się gdzieś, a teraz widząc stan, który został po niej, przeraził się. Uczniowie spojrzeli na niego zdziwieni jego zachowaniem i zaprzestali ustawiania wrogów. Harry poderwał się z kamienia i kulejąc, podszedł do chłopaka.

– Co się stało, ktoś cię zaatakował? Ktoś, kto nie wie, że armia Voldemorta się poddała?

– G... gorzej – szepnął piskliwym głosem. Chłopak mógł mieć góra trzynaście lat. Miał piegi na nosie i bujne, blond włosy.

    – No mów szybko, zaraz tam pójdziemy i wszystko sprawdzimy.
    – Ron Weasley... on... on... on nie żyje...