#02 KONKURS Miniaturka 2

Każdego roku było jedno święto, którego zwyczajnie nie lubię. Gwiazdka, choć mogłaby wydawać się najbardziej pożądanym momentem w ciągu roku, to dla mnie stanowiła okres, którego najbardziej nienawidzę. Wełniane skarpety wisiały w każdym możliwym miejscu w Hogwarcie. Nie wiem, kto wpadł na ten pomysł i siał wokół tyle pozytywnych emocji.
Właściwie w tym czasie mój humor pogarszał się tak bardzo, że nawet nie potrafiłem normalnie rozmawiać ze swoimi podopiecznymi. Mimo tego, że byłem opiekunem Slytherinu, nawet oni nie potrafili sprawić, aby świąteczny czas stał się dla mnie znośny.

Założyłem nogę na nogę. Siedzenie w Wielkiej Sali podczas ostatniego posiłku, tuż przed Wigilią, nie należało do przyjemnych. Stado rozwydrzonych dzieciaków pałętało się po całym pomieszczeniu. Śmiali się, chichotali, opowiadane były niestosowne żarty, które dzisiejszego dnia wcale nie przeszkadzały nauczycielom. Wszyscy byli w szampańskich nastrojach, prawie wszyscy. Oprócz mnie, nikt nie miał skwaszonej miny.

— Może kawałek piernika, panie psorze? — zwrócił się w moim kierunku Rubeus Hagrid.

Wydąłem usta w najobrzydliwszym możliwym uśmiechu i sięgnąłem po kawałek ciasta.

— Dziękuję, panie gajowy — odparłem z nieudawanym sarkazmem.

Oczywiście, jak to przystało na tego osobnika, wcale nie zrozumiał tego co do niego powiedziałem. Tym lepiej dla niego. Był naprawdę głupi, nie rozumiałem do tej pory dlaczego Dumbledore tak mu ufał. Jeszcze kilka chwil siedziałem w jadalni i już wstawałem, gdy dyrektor, jak zwykle z resztą rozpoczął swoje Bożonarodzeniowe przemówienie. Usiadłem szybciej niż się podniosłem. Nienawidziłem tego jeszcze bardziej niż samego klimatu świąt.

Całe szczęście, że jego jak zwykle dopracowana do perfekcji przemowa, trwała niezwykle krótko. Mogłem wreszcie ulotnić się z tego miejsca. Im prędzej, tym lepiej. Podniosłem się z swoją drogą niewygodnego krzesła, i ruszyłem w kierunku wyjścia. W uszach dźwięczała mi ta nieznośna muzyka pomieszana z dawką chłopięco dziewczęcych głosików. Gryfoni rozmawiali ze sobą takim językiem, że moje uszy zwijały się w trąbki. Nie mogłem jednakże rozdawać minusowych punktów przy Albusie, nie lubił tego, ten stary piernik. Moja szata załopotała przy samych drzwiach, nie za dobrze wyszło moje CICHE wyjście. Nie przejąłem się zbytnio, bo po co zawracać sobie głowę tak niepotrzebnymi sprawami. Ruszyłem do lochów, gdzie z resztą znajdował się mój gabinet. Wszedłem do niego i zaryglowałem drzwi. Ktoś kto chciałby mi dzisiaj przeszkadzać, ma utrudnioną drogę. Wejścia nie było, byłem tylko sam ze swoimi myślami.

— Może napiję się tego miodu pitnego od Malfoyów — szepnąłem do siebie.

Wyszukałem na półce starą butelkę, a następnie odkorkowałem ją. Złocista ciecz w środku zachęcała samym aromatem, który rozniósł się po pokoju. Usiadłem na fotelu, niezwykle wygodnym w porównaniu do krzeseł w Wielkiej Sali i swobodnym ruchem różdżki wyczarowałem kryształowy kieliszek, do którego nalałem trunku. Pierwszy łyk był jak ekstaza, dawno nie czułem się aż tak wolny. Kolejne upewniły mnie tylko w zdaniu, że im więcej, tym lepiej. I tak trwałem do momentu, gdy język zaczął się plątać, a słowa, które wypowiadałem, były ukryte gdzieś głęboko w mojej podświadomości:

— Pieprzony Potter, pieprzona Evans. Pieprzony Black. I pieprzony Dumblerdore. On jest najgorszy. Wszyscy są popieprzeni. Nawet ja. Pieprzony młody Potter, pieprzony Weasley i pieprzona kujonica. Tak, ich wszystkich pieprzę. Pieprzę ich tak, że gałki oczne wychodzą im z drugiej strony głowy. Pieprzyć wszystko!

Darłem się w niebogłosy, nie spodziewałem się, że to wina mojej samotności, która osiągnęła w tym czasie moment kulminacyjny. Nie wiem, jakim cudem znalazłem się następnego dnia w łóżku. Kac morderca nie miał serca. Właśnie dlatego nienawidzę świąt Bożego Narodzenia, zawsze męczyła mnie boląca co roku głowa.