#02 KONKURS Miniaturka 4

„Wełniana nadzieja”

Śnieg prószył delikatnie, pokrywając dachy niskich domów, które wyglądały, jakby skuliły się wokół niewysokiego kościoła na szczycie wzgórza. Starannie wypielęgnowane ogródki ziały pustką – tylko gdzieniegdzie drobne iglaki wynurzały swoje głowy ponad biały puch. Miasteczko wyglądało na obumarłe. Mieszkańcy schronili się w domach, krzatając się w pośpiechu.
Jeszcze chwila, a na ulicach zapłoną latarnie, a na niebie pojawi się pierwsza gwiazdka – znak, że czas rozpocząć wieczerzę wigilijną. Za kilka godzin zaś w światyni zabrzmią dzwony, a ludzie zgromadzą się, by śpiewać narodzonemu Zbawicielowi.

On jednak nie był jedną z osób cieszących się z nadejścia Świąt. Mimo tylu lat, w tym dniu w jego sercu wciąż otwierała się rana, która nie chciała przestać krwawić. W tym dniu tak wyraźnie jak nigdy przypominał sobie jedyną osobę, którą darzył prawdziwym uczuciem. Dlatego właśnie w tym dniu pozwalał sobie na chwilę słabości i zatracenia w swojej  samotności, dawał sobie marną namiastkę obecności tej, którą utracił bezpowrotnie.

Pojawił się jakby znikąd. Nie rozejrzał się – nie interesowało go piękno miasteczka, nie czuł potrzeby obserwowania okolicy. Zanurzył twarz w grubym, wełnianym szalu i ruszył oblodzoną drogą przez miasteczko. Drobne płatki śniegu osiadały na jego kruczoczarnych włosach i ciemnym, skórzanym płaszczu. Kulił się, smagany lodowatym wiatrem i owinął się szczelniej szalikiem tak, że spod grubej warstwy ubrań widoczne były jedynie czarne jak węgiel oczy i haczykowaty nos. Jego zazwyczaj blada twarz zaróżowiła się delikatnie od zimna, jednak zdawał się nie przejmować temperaturą. Wytrwale piął się w górę drogi, ku szczytowi wzgórza w centrum miasteczka. Słońce zdążyło już zajść, lecz poświata ulicznych latarnii rozjaśniała mroki nocy. Nie potrzebował ich, znał trasę na pamięć. Tyle lat... Nie mógł uwierzyć, że tak długo jej, kobiety jego życia, już nie ma. I że tak długo jego pozornie niezwruszone serce nie potrafiło zapomnieć.

U celu powitało go blade światło sączące się przez kościelne witraże, gdzie trwały przygotowania do hucznej mszy o północy. Nie przyszedł jednak, by się modlić. Sam nie wiedział, czy potrafi wierzyć w cokolwiek. Zamiast tego swoje kroki skierował ku przyległemu cmentarzowi. Delikatnie popchnął furtkę, która jęknęła przeciągle, odsłaniając przejście. Wkroczył między rzędy grobów, szybko odnajdując właściwy. Napis na marmurowym nagrobku głosił:

„Tu spoczywają James i Lily Potter.”,

a poniżej widniał cytat:

„Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie pokonany.”

Nigdy nie rozumiał tego zdania. Śmierć była przecież w tym pojedynku zwycięzcą. To Ona, posługując się różdżką Voldemorta, jego ambicją, żądzą władzy, przyszła pewnego dnia do Potterów i zabrała ich ze sobą. To Ona odebrała dziecku rodziców, a jemu wyrwała kawałek duszy, który umarł wraz z miłością jego życia.

Ukląkł na zamarźniętej ziemi, wpatrując się w wyryty napis tak długo, aż litery nie tworzyły już słów. W jego umyśle przybrały kształt soczyście rudych loków, zielonych tęczówek i roześmianych ust. Spomiędzy przymkniętych powiek mężczyzny wydostała się samotna łza, która znaczyła swoją drogę po policzku. Otarł ją szybko, sam przed sobą wstydząc się tego roztkliwienia. Nie umiał jednak zatrzymać obrazów. Widział siebie i Lily leżących nad strumykiem przy Spinner’s End, w pierwszej podróży pociągiem do Hogwartu. Wspominał szczęśliwe lata pozbawione trosk. Chciał na zawsze pozostać w tamtych czasach. Wszystko było tak proste, pozbawione trosk... Jednak nawet jego podświadomość nie dawała mu wytchnienia. Uczucie radości zastąpił smutek i żal, a na scenie pojawił się nie kto inny, lecz jego dręczyciel  – James Potter. Arogancki pajac robiący z niego pośmiewisko przy każdej okazji. Wiedział jednak, że tylko ten palant był w stanie dać jego ukochanej pełnię szczęścia i w pewnym momencie życia pogodził się z tym. Jednego tylko nie umiał mu wybaczyć – że nie umiał jej obronić tamtego dnia.

„Dlaczego? Dlaczego ona?” – zduszony szept wydobył się z ust mężczyzny. Oparł czoło o lodowatą płytę nagrobka, pozwalając łzom toczyć się po policzkach. W jego głowie pojawił się obraz najgorszy z możliwych – wspomnienie, gdy trzymał w ramionach martwe ciało swojej Łani, a jego szloch mieszał się z dźwiękami burzy szalejącej za oknem i z płaczem dziecka dobiegającym z kołyski. Jeszcze parę lat temu wściekał się. Krzyczał , wyrzucając z siebie cały żal, całe rozgoryczenie. Przeklinał Jamesa Pottera, który był za słaby, by obronić rodzinę. Przeklinał Czarnego Pana, który odtąd stał się jego najgorszym wrogiem. Przeklinał przepowiednię, która uruchomiła machinę zła. Na koniec, padając na ziemię, przeklinał siebie za to, że przybył za późno, że Śmierć go wyprzedziła. Teraz jednak nie miał już sił. Trwał tylko w ciszy jako strażnik umarłych, oczyszczając się ze swoich uczuć. Nie chciał odczuwać, chciał pozwolić sobie zasnąć, by więcej nie obudzić się w tym świecie bez niej. Bez Lily.

Obudziło go szarpnięcie w okolicach ramienia. Otworzył powoli oczy, przecierając je z łez i śmiegu. Miał trudności z poruszaniem się – jego ruchy były spowolnione, mięśnie odmawiały posłuszeństwa. W pierwszym odruchu chciał wyciągnąć różdżkę, bronić się, lecz skostniałe z zimna palce nie pozwoliły mu na to. Zmusił się, by unieść głowę i zobaczył wreszcie, co go obudziło. Nad nim stała drobna dziewczynka w beżowej kurteczce, żółto-niebieskim szaliku i czapce w tych samych kolorach. Patrzyła lękliwie na skulonego mężczyznę. W końcu sięgnęła do kieszonki i wyciągnęła dwa puchate kawałki materiału.

„Tobie przydadzą się bardziej niż mi.” – powiedziała cichym, dźwięcznym głosikiem. Ze zdumieniem przyjął podarunek. Od lat nikt nie dał mu niczego na kształt prezentu na Gwiazdkę... Nie zdążył podziękować, bo dziewczynka obróciła się na pięcie i uciekła z cmentarza. Widział jednak, jak znika we wnętrzu kościoła.

Spojrzał na to, co trzymał w rękach – podarkiem okazała się być para czerwonych, wełnianych skarpet w renifery. Nie zastanawiając się długo, naciągnął materiał na sine dłonie. Znów zapomniał rękawiczek i tylko cudem nie doszło u niego do odmrożenia kończyn górnych. Z ulgą powitał ciepło powoli ogarniające ręce. Wstał powoli z ziemi, otrzepując się ze śniegu. Kusiło go światło sączące się z otwartych drzwi kościoła, a radosne dźwięki kolęd przyciągały niczym magnes. W dodatku wzdzięczność nie pozwalała mu się ulotnić bez słowa. Chwiejnym krokiem ruszył do świątyni, z każdym kolejnym ruchem jakby odżywając, odzyskując władzę w nogach, a „Cicha noc”, odśpiewywana właśnie przez wiernych, brzmiała coraz donośniej.

Wchodząc do wnętrza kościoła, musiał zmrużyć oczy, chroniąc je przed intensywnym światłem. Wszystko, co tylko było w stanie świecić – wielkie żyrandole, kinkiety, lampki choinkowe – rozjaśniało każdy kąt. Niemniej, gdy tylko jego wzrok przyzwyczaił się do blasku, zachwycił się wystrojem. Olbrzymie, sięgające po sufit choinki zdobiły przestronne prezbiterium, a ustawiona pod nimi szopka urzekała prostotą i estetyką. Nie zatrzymywał się jednak dłużej na ozdobach, bo wreszcie w tłumie ludzi dostrzegł dziewczynkę, która podarowała mu skarpetki i właściwie uratowała go od śmierci. Kto wie, czy gdyby się nie zjawiła, on by się jeszcze kiedykolwiek obudził?

Swoim zwyczajowym, zamaszystym krokiem, tak niepasującym do obecnej sytuacji, podszedł do dziewczynki i jej rodziny. Chciał podziękować, powiedzieć coś od serca, jednak żadne mądre słowa nie mogły mu przejść przez gardło. Stał tylko, patrząc na szczęśliwych małżonków i ich dziecko, a w głowie zaczęła mu się kołatać jedna myśl – on mógł tak żyć, Lily mogła tak żyć... Nie mógł dłużej znieść tego widoku. Ściągnął z dłoni wełniane okrycie i szybkim ruchem wręczył prawowitej właścicielce. Ruszył w kierunku wyjścia, gdy poczuł szarpnięcie skraju płaszcza. Odwrócił się mimowolnie i spojrzał pytająco na dziewczynkę.

„Nie chciałby pan może przyjść do nas na pierniczki? Mamusia zrobiła dużo, starczy dla wszystkich, a nawet zostanie!” – powiedziała z nieśmiałym uśmiechem.

„Przepraszam, nie mogę. Muszę iść.” – Już miał się odwrócić i odejść, gdy z ust dziecka padło jeszcze jedno pytanie.

„A jak ma pan na imię? Mogłabym się za pana pomodlić?”

„Myślę, że to w niczym nie pomoże.” – odparł, a po chwili dodał łagodniejszym tonem – „Nazywam się Severus Snape.”

Poczuł, że dziewczynka puściła jego płaszcz, więc, nie zastanawiając się dłużej, czym prędzej opuścił świątynię. Rozejrzał się – akurat w pobliżu nie było nikogo. Obrócił się z cichym pyknięciem i zniknął tak nagle, jak się pojawił, zabierając ze sobą czerwone, wełniane skarpetki, które odtąd stały się dla niego symbolem nadziei.