#02 KONKURS Miniaturka 3

W kącie pokoju stoi jodła czekająca na przybranie w kolorowe bombki i girlandy. Na kominku w którym kołysze się leniwie ogień, poustawiane zostały śnieżne kule i powieszone wełniane skarpety. Jeszcze puste. Lada przykryta białą dzierganą chustą w czerwone wzory. Przy niej kanapa na której leży mężczyzna z wyciągniętymi nogami i książką otwartą na twarzy. Oddycha głęboko trzymając splecione ręce na klatce.

Jeszcze się nie zaczęło. Jeszcze nie.

Dzwoneczki przytwierdzone do framugi okna dźwięczą delikatnie uderzając o szybę, za którą przemieszcza się rozszalały wiatr.

Jeszcze…

Płomienie zaczynają tańczyć niespokojnie jakby próbując się rozproszyć, by zaraz potem ustąpić miejsca starszemu mężczyźnie odzianemu w długie szaty, z laską w ręku i rozłożystym kapeluszem.

- Witaj Severusie. – Mówi zstępując na drewnianą podłogę, a jego głos mimo że przenikliwy to ciepły. Słysząc go brunet zamyka książkę spoczywającą na jego twarzy i siada wyprostowany zakładając nogę na nogę. – Co myślisz? – Pyta Dumbledore obracając się wkoło co wprawia w ruch jego szaty, które zaczynają zbierać kurz z podłogi.

- Przypominasz Gandalfa z Valinor. – Stwierdza od niechcenia Severus ponownie otwierając „Przewodnik po 120 eliksirach z uwzględnieniem przestrzeni czasowej” i próbując skupić myśli na przerwanej lekturze. Na twarzy starszego mężczyzny pojawia się posępny uśmiech. – Jeżeli chciałeś osiągnąć efekt podobny do Mikołaja trzeba było użyć więcej czerwieni. – Dodaje po chwili wahania zerkając z dezaprobatą na błękitne połacie materiału. Dumbledore niewzruszony podchodzi do okna wyglądając na wszechogarniającą ciemność.

- Święty Mikołaj został skomercjalizowany.

Jak my wszyscy. Myśli brunet przekładając stronę i nie łudząc się już nawet, że cokolwiek uda mu się przeczytać. Nie dzisiaj. I najprawdopodobniej jeszcze przez najbliższy tydzień nie będzie miał takiej możliwości. Nie kiedy za chwilę dom wypełni się wszystkimi krewnymi, którzy nie mają na tyle oleju w głowie, by wiedzieć że ich obecność tutaj jest co najmniej niepożądana.

- Znowu się pospieszyli. – Narastająca w nim złość zostaje stłumiona przez słowa mężczyzny, który w dalszym ciągu wygląda na zewnątrz w kierunku domu sąsiadów.

- W końcu cóż to byłyby za święta bez konkurencji?

- Cieszę się, że też ją odczuwasz. – Brunet marszczy brwi, kiedy Dumbledore uśmiechnięty przeczesuje palcami brodę. W tej samej chwili drzwi w przedpokoju otwierają się z hukiem.

- Wesołych Świąt wszystkim! – O ściany obija się wysoki głos Sybilli Trelawney, który sprawia że Severusowi zaczyna świdrować w uszach. – Halo? Jest tu..? O! Albus, jak miło… - Promienieje przekraczając próg salonu, jednak jej uśmiech blaknie z chwilą spostrzeżenia siedzącego na kanapie Snape’a. – Przyniosłam dorsza w sosie maślano-cytrynowym. W tym roku będzie wyborny. – Oświadcza reflektując się i unosząc trzymaną w rękach stalową płytę, po czym zadowolona wychodzi do przedpokoju. – Nie wątpię, że kuchnia została wyposażona w niezbędne składniki! – Słyszą dźwięki zamykanych szafek. Zanim któryś z nich zdąży odpowiedzieć, zza ściany ponownie dobiega jej głos. – Już nie mogę się doczekać!

- Z tego co wiem to święta zaczęły się już dzisiaj rano! – Odkrzykuje jej Severus na co Trelawney wychyla niezadowolona głowę zza winkla.

- Co to za święta bez rodziny w komplecie, Snape? – Mężczyzna w zamyśleniu opiera książkę o nos.

Spokojne i samotne. Tego mi właśnie trzeba, a nie…

Zanim zacznie się w nim gotować, drzwi wejściowe ponownie się otwierają i w domu przybywa kolejnych gości.

- O, wujek Snape już jest. – Rozbrzmiewa głos Rona, który nie stara się nawet ukryć swego niezadowolenia. Severus również się o to nie troszczy, gdy w progu dostrzega bratanka w towarzystwie rudowłosej dziewczyny. Mężczyzna ostatecznie odkłada książkę na ladę i podnosi się z miejsca wygładzając czarne szaty.

- Gdzie postawić dekoracje? – Burczy Harry dźwigając karton wypełniony po brzegi bombkami i ceramicznymi figurkami. Snape kręci oczami i jednym skinieniem różdżki przenosi pudełko pod choinkę. Chłopak oblewa się delikatnym rumieńcem. Hermione zagląda do kuchni, kiedy Ron z Harrym ponownie wychodzą na dwór z naręczem lampek.

- Co robisz? – Pyta przyglądając się Trelawney, która z zawzięciem ugniata ciasto.

- A cóż to za święta bez ciastek? – Rudowłosa dziewczyna marszczy brwi widząc na blasze do pieczenia ułożone w równe rządki ciasteczka z wróżbą.

- A na święta nie jada się przypadkiem pierniczków? – Kobieta podnosi się znad blatu patrząc na nią okrągłymi jak spodki oczami.

***

- Tutaj? – Pyta Harry upuszczając na podest przed domem sznury kolorowych lampek. Ron z aprobatą kiwa głową, po czym wyjmuje z kieszeni różdżkę i zaczyna unosić je na wysokość okapu, gdzie jego przyjaciel przytwierdza je gwoźdźmi. Okrążają cały budynek tworząc z niego drugą choinkę.

- W tym roku znowu są pierwsi. – Oświadcza jeden z chłopców, zdejmując z nosa okulary i przecierając je rękawem swetra. Zakłada je z powrotem, by móc przyjrzeć się dokładniej unoszącej się na miotle Bellatrix, która w dość nowatorski sposób przyozdabia dom, od którego dzieli ich zaledwie płot z żywopłotu.

- Może i pierwsi, ale na pewno nie lepsi. – Słyszy za plecami zdyszany głos Rona, któremu udało się połączyć wtyczkę od kabla z przedłużaczem odprowadzonym do kuchni. W jednej chwili ciemność panująca na ich działce została rozproszona przez moc różnokolorowych światełek. – No. Zakupiwszy 3 452 lampek nawet sam-wiesz-kto nas nie pokona. – Zadowolony staje obok Harrego, podpierając się pod boki. – À propos. Podobno w tym roku ma przyjechać twój kuzyn. – Brunet słysząc jego słowa spina się nieco wbijając wzrok w ziemię.

- Ah tak?

***

Kiedy dwójka wraca z dworu, większość rodziny zebrała się już przy wigilijnym stole. Dumbledore i wujek Snape siedzą po przeciwległych stronach stołu, który po brzegi został zastawiony najróżniejszymi potrawami, a nie wygląda na to by prace w kuchni miały dobiec końca. Hermione poklepuje krzesło obok siebie i podaje siadającemu Ronowi przelewający się kufel Butterbeer. W klatce w rogu pokoju siedzi Faweks skrzecząc cicho, a postaci przedstawione na obrazach wiszących na ścianach tańczą w rytm muzyki dobywającej się z adaptera muzycznego. McGonagall wychyla się próbując sięgnąć ponad stołem po bigos z kapusty na żeberkach, o mało nie wylewając przy tym zupę krem grzybową, którą zajada się Hagrid rozłożony na dwóch krzesłach. Severus przygląda się temu wszystkiemu sponad kufla z piwem kremowym i wzdycha z rezygnacją, kiedy Trelawney wszedłszy do salonu potyka się o dywan, a trzymaną przez nią blachę udaje się uratować Dumbledorowi jedynym skinieniem różdżki.

- Podobno miały być pierniczki. – Oświadcza podnosząc się naprędce z ziemi, po czym zabierając się do przekładania ciasteczek z wróżbą w kształcie niewielkich ludków do szklanej misy na środku stołu.

- Harry! Harry! – Wzdryga się Severus słysząc skrzekliwy głos skrzata domowego, który uradowany podbiega do chłopaka przyozdabiającego drzewko wigilijne.

- O co chodzi?

- Zgredek dostał skarpetkę! – Wykrzykuje rozpromieniony unosząc nad głowę wełnianą skarpetę, która w przeciwieństwie do pozostałych wiszących nad kominkiem jest pusta. Widząc to Severus uśmiecha się pod nosem upijając łyk piwa. Nagle od drzwi wejściowych dobiega pukanie, na co osoba najbliżej wejścia, w tym przypadku Trelawney, zrywa się z miejsca i biegnie otworzyć.

- O, już myślałam, że nie przyjdziesz. – Oznajmia, by chwilę później stanąć w progu salonu w towarzystwie Draco.

Jedyna osoba, która była na tyle przyzwoita, by zapukać. Severus niepostrzeżenie kiwa z aprobatą głową.

- Siadaj, akurat zaczęliśmy. – Wskazuje w stronę stołu Trelawney sama zajmując przy nim miejsce. Chłopak jednak tylko bierze z niego butelkę czerwonego wina z dwoma kieliszkami i podchodzi do stojącego w dalszym ciągu przy choince Harrego.

- Shiraz, wytrawne. – Zaczepia go odkorkowując butelkę. Brunet uśmiecha się nieśmiało zerkając na niego kątem oka.

- Wesołych świąt. – Składają sobie życzenia wznosząc toast i upijając łyk brunatnego płynu. Na twarzy Severusa ponownie pojawia się delikatny uśmiech, kiedy odstawia na blat stołu pusty już kufel.

To pewnie przez to piwo. Rozbawiony sięga po jeden z pierniczków i przełamuje go na pół rozwijając wylosowaną wróżbę. Wzdycha odkładając ją na talerz i włączając do jednej z konwersacji prowadzonych przy wigilijnym stole.