Publikacja "Więźniowie przeszłości" Cz.1

Witamy!

Na ten sobotni wieczór, przychodzimy do Was z nową publikacją. Teraz czeka na opinie pierwsza część miniaturki "Więźniowie przeszłości", Patronuski. 

Twórczość Patronuski znajdziecie tu <klik>.

Zapraszamy to komentowania i wyrażania opinii, a także do odwiedzenia bloga, jeśli chcecie poznać dalszą część miniaturki ;)

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Część I

Za późno na przyszłość

Na zewnątrz szalała burza. Nawałnica przewalała się,  przerywana potężnymi grzmotami. Błyskawice przecinały ciemnogranatowe niebo i rozświetlały ponure cele Azkabanu. Ktoś śmiał się histerycznie, ktoś inny zawodził żałośnie. Nikt nie płakał, tu nie było już miejsca na łzy. Siedziała na swojej pryczy, obojętnym wzrokiem wpatrując się w przestrzeń gdzieś ponad sobą. Miała w celi okno, pancerne jak mówią mugole, ale jednak. To był pewien komfort, choć zabezpieczenia tego typu były zbyteczne w takim miejscu. Nawet gdyby miała dostęp do wolnego otworu na zewnątrz, nie chciała by uciec. Nie miała gdzie, nie miała jak, nie miała po co. Wiedziała, że Azkaban położony jest na maleńkiej wyspie, w basenie jednego z oceanów, nie pamiętała którego. Zresztą, czy to istotne? Teraz panował sztorm, jeden z wielu które słyszała ostatnio. Lubiła deszcz. Przynosił jej spokój i chwilowe ukojenie. Był zgodny z jej nastrojem. Nie wiedziała czemu zachowuje jeszcze resztki rozsądku, może tak głęboko tkwiło w niej poczucie winy, że wpływ dementorów nie był niszczący? Sama katowała się rozpamiętywaniem przeszłości, czuła się w obowiązku nie zapomnieć tego co zrobiła. Jedyne co zauważyła, to fakt, że nie pamiętała nic radosnego, a może nie chciała pamiętać? Przed oczami pojawiały się wciąż te same obrazy. Krzyczący tata – krzyczał bo weszła na parapet okna w swoim pokoju i chciała uczyć się latać. Bał się o nią, ale przecież ona potrafiła, czemu nie chciał tego zrozumieć? Krzyczał tak mocno, że od tamtej pory bała się odrywać stopy od ziemi. Nienawidziła go wtedy, całym swoim trzyletnim sercem. Wypadek samochodowy mamy – czuła nadal ten strach, że ją straci. Śmierć ukochanej babci. Obawy przed pójściem do Hogwartu, w nieznany dotąd świat. Naśmiewanie się z niej na pierwszym roku przez Rona i Harry’ego, to wspomnienie bolało bardziej niż śmiała przyznać. Sprzeczki z Ronem. Wyzwiska Malfoya, tych wspomnień szczególnie nienawidziła. Przez tyle lat nie umiała się uporać z jego nienawiścią, a teraz ta nienawiść godziła w nią jeszcze mocniej. Wojna, widok zabitych przyjaciół. Poszukiwanie rodziców i niepewność, strach, że ich nie odnajdzie.

Ułożyła się wygodnie, na tyle, na ile pozwalała jej twarda prycza i zapadła w lekki sen.

Krzyczał, machał rękoma, wyzywał. Błysnęło zielone światło, chciała go zabić, ale nie mogła, nie mogła, nie mogła… Śmiał jej się w twarz, zbliżał coraz bardziej…

Obudziła się na dźwięk zamykanych krat i krzyku jakiegoś mężczyzny. Pamiętała swój sen, a raczej wspomnienia, które powracają do niej jako koszmary za każdym razem gdy zamknie oczy. Na szczęście rzeczywistość była inna. Ale czy lepsza? Zatopiła się po raz kolejny w swoich wspomnieniach.

Klęczała przy jego martwym ciele. Po policzkach płynęły jej łzy. Nie płakała nad nim, tylko nad swoim małżeństwem, nad minionym czasem, straconą szansą na szczęśliwą przyszłość. Nie żałowała tego co zrobiła, żałowała, że tak późno. Wiedziała, że resztę swego życia spędzi w Azkabanie, ale nie dbała o to. Mogła jeszcze się ratować, mogła zatrzeć ślady, mogła uciekać. Miała pieniądze i różdżkę. Czego chcieć więcej? Wiedziała, że przyjaciele by jej pomogli. Miała jeszcze możliwość zmienić swoją przyszłość. Ale nie chciała. Udało mu się zabić w niej resztki tego, co kiedyś było nią, Hermioną Granger. Zniknęła radość, zniknął optymizm, chęć walki. Została obojętność i pozory. Był żałośnie przewidywalny. Jego awantury przestały już robić na niej wrażenie. Wyzwiska kierowane w jej stronę, były od lat takie same, straciły na oryginalności. Ale wszczął awanturę o jeden raz za dużo. Do tej pory mu wybaczała. Przebaczyła zniewagi, podniesienie na nią ręki, szyderstwa i brak wsparcia. Jedyne przed czym wyraźnie zaprotestowała, to bicie. Pokazała mu jednoznacznie, że się nie da, nie jest workiem treningowym. Od tamtej pory się więcej nie odważył, bał się tego co może go spotkać, wiedział, że następnym razem mu nie daruje. Czuła do niego już tylko odrazę. Chciała tak czuć, bo nienawidziła w sobie tej resztki uczucia, która dochodziła do głosu po każdej awanturze i czyniła, że dawała się przekonać, wracała do codzienności. Kiedyś ją przepraszał, ostatnio przechodził nad wszystkim do porządku dziennego. Po prostu udawał, że nic się nie stało. „Powiedzieliśmy sobie trochę nawzajem, daliśmy po razie i ruszamy dalej” – to było jego motto. Wiedziała, że się nie zmieni. Jego obietnice poprawy nie miały pokrycia, a ona nie miała już siły i ochoty walczyć o lepszą przyszłość. Bo i po co? Zaczęła zachowywać się jak robot, jak jakiś zwierz obrosła grubą skorupą, przez którą nie przebijały się jego pretensje. Robiła co do niej należało jakoś tak mechanicznie, bez refleksji, bez radości. Pozory, pozory, pozory…

Aurorzy znaleźli ją zapłakaną nad jego nieruchomym ciałem. Nie chciała z nimi rozmawiać, więc uznali, że jest w szoku. Zabójstwo w afekcie. Wiedziała, że przyjaciele walczą o jej uniewinnienie, a przynajmniej o przeniesienie do Munga. Na to ostatnie nie było szans, była zdrowa psychicznie. Próbowali udowodnić, że nie była świadoma swoich czynów w chwili zabójstwa, ale ona nie miała zamiaru im w tym pomóc. Za każdym razem Harry i Ron wychodzili od niej zniecierpliwieni. Nie chciała współpracować, nie chciała dać im swoich wspomnień, nie chciała innej przyszłości od tej, którą zapewnił jej Azkaban.

– Granger? To naprawdę ty? Prędzej Merlina bym się spodziewał niż ciebie tutaj! – usłyszała znajomy głos, który wyrwał ją z zamyślenia.

– Kolejna mara? Usnęłam i koszmar się zmienił? Przecież nie mogę słyszeć Malfoya – pomyślała. Spojrzała przed siebie i zaniemówiła. Omamów wzrokowych do tej pory nie miała, musi być z nią gorzej niż z początku myślała. W celi, po przeciwnej stronie, stał nie kto inny niż Draco Malfoy. Znienawidzony Ślizgon, którego wulgaryzmy pod swoim adresem, pamiętała do dziś. Uśmiechał się do niej kpiąco, choć jego oczy zastygły z wyrazem niedowierzania i odrobiny... rozbawienia?

– Nie wierzę, Panna-Ja-Wiem-Wszystko, nie potrafi udzielić odpowiedzi na proste pytanie. Co jest z tobą, szlamo?

– Ile jeszcze będę musiała znieść, nim to się skończy? – Zorientowała się, że jej pytanie padło na głos. Zarejestrowała, że brzmi ochryple, słowa skrzypią jak nienaoliwione drzwi, a krtań piecze od nagłego wysiłku.

– Nie wiem, ale przynajmniej będę miał towarzystwo w tych ostatnich dniach życia.

– Malfoy, ty jesteś naprawdę czy tylko w mojej wyobraźni? – odważyła się zapytać ignorując jego słowa.

– Jasne, że naprawdę, kretynko. Nie wyglądam?

– Więc jednak nie oszalałam.

– No nie wiem, polemizował bym. Zawsze miałaś coś z głową, ale teraz to jakieś bardziej widoczne. Czemu tu jesteś? Dziwne, że gazety o tym nie pisały. Taki numer, szlama Granger, najbardziej wkurzająca czarownica na świecie, w Azkabanie. Co? Mąż z tobą nie wytrzymał i załatwił ci wilczy bilet? Wcale mu się nie dziwię, też bym tak zrobił na jego miejscu.

– Więc wąchałbyś, w tej chwili, kwiatki od spodu. Szkoda, że zmarnowałeś taką szansę – odparowała, choć jeszcze chwile wcześniej nie miała na to siły.

– Stuknęłaś swego gacha? Ale jazda. Poważnie? No, no, Granger. W życiu nie podejrzewałbym cię o taką ikrę. A co? Powiedział ci, że wyglądasz jakby piorun w ciebie strzelił? Zmartwię cię, ale to prawda. Szkoda kolesia. Ale tak się kończą związki z niezrównoważonymi psychicznie kobietami.

– Zamknij się wreszcie.

– Jak wolisz.

…

– Masz doła, Granger? – Po chwili znowu usłyszała jego irytujący głos. Postanowiła go ignorować, zwykle działało. – Nie mów tak szybko, bo się nie mogę połapać. Wiem, że mowa jest srebrem, a milczenie złotem, ale…

– Malfoy, bo jak cię prasnę zaraz, to ci się ta cała filozofia do góry nogami obróci!

– Co ty taka groźna, nudzi mi się po prostu.

– A ty dziecko jesteś czy dorosły, do cholery?

– Tyle lat dorastam i czuje, że to jeszcze nie koniec.

– Bolesny sekret ludzkości polega na tym, że ludzie się tylko starzeją, a nie dorastają i w twoim przypadku wyraźnie to widać.

– Jak chcesz błyszczeć, to było się brokatem posypać, a nie wyjeżdżasz mi tu z tanią analizą psychologiczną.

– A ty rzucasz tekstami, które modne były w podstawówce.

– W czym?

– No tak, zapomniałam, że wielki Draco Malfoy, nie ma pojęcia o mugolskim systemie edukacji. Powiedz mi, po jaką cholerę się do mnie odzywasz?

– Bo nie mam do kogo. Chyba oczywiste, nie? Nie myśl, że ten fakt sprawia mi przyjemność, ale to najlepsza rozrywka jaka może mi towarzyszyć tutaj. Nie przejmuj się, niedługo  już mnie nie będzie.

– Co masz na myśli? – zapytała wbrew sobie.

– A niby taka inteligentna. Pocałunek dementora, mówi ci to coś?

– Za co niby?

– Za to samo co ty.

– Czym ci dopiekła?

– Masz ton jakbyś pytała o pogodę, jestem pod wrażeniem. No cóż, moja żona dla pieniędzy, zostałaby Eskimosem. Miałem wybór, albo ja wykończę ją, albo ona mnie. No i zatłukłem wesz jedną.

– A co na to twoje sumienie? Ani trochę się nie odzywa?

– Przepraszam... Nie rozumiem…

– No, nie żałujesz? Twoja dusza nie cierpi? – pytała trochę zaskoczona jego chłodem i trzeźwością umysłu.

– W moim przypadku dusza nie istnieje. Ja mam światopogląd materialistyczny.

– Nie trudno w to wierzyć. Wcześniej nie widziałeś, że jest taka?

– Napaliłem się na nią, jak szczerbaty na suchary, to teraz mam. Taki zapracowany byłem, że nie miałem nawet czasu sukcesu w małżeństwie odnieść, więc poniosłem porażkę. Pewnego razu się upiłem i dotarło do mnie z kim żyję. Rozumiesz?

– Musiałeś się napić, żeby trzeźwo na nią spojrzeć?

– No, chyba tak. A jak jest z tobą?

Siedzieli przy kratach, każdy w swojej celi, po przeciwnej stronie korytarza i rozmawiali. Hermiona uświadomiła sobie, że mówi pierwszy raz od kilku miesięcy. Musiała przyznać, że to przyjemna odmiana, choć płuca i krtań wyraźnie protestowały. Było jej trochę przykro, że  gdy odwiedzali ją przyjaciele, nie mogła rozmawiać. Nie czuła tej adrenaliny, tej złości i zdeterminowania żeby odpowiedzieć. Czuła to jednak przy Malfoyu.

– Chyba mimo wszystko podobnie. Czara goryczy się przelała, miałam dość wyzwisk, czepiania się o szczegóły, gróźb. Za dużo oczekiwałam od tego związku, bo najbardziej bolał mnie brak wsparcia…

–  Ty jakiś delikatny bluszcz jesteś, żebyś wsparcia ciągle potrzebowała? Nie przesadzasz trochę?

– A wiesz jak to jest robić wszystko samemu? Nie usłyszeć nigdy głupiego ”dziękuję” czy „dasz radę”. No tak, jesteś facetem, ty tego nie zrozumiesz, miałeś pewnie wszystko w nosie, wychodziłeś do pracy i nic cię nie interesowało…

– Ech, na tym polega wsparcie od kobiety: zawsze ci udowodni, że ma większy problem od ciebie. Granger, mogłabyś mi okazać trochę empatii, mimo wszystko.

– Przecież okazuję, co się czepiasz?

– Właśnie słyszę. No dobra, nie kłóćmy się przez chwilę. Kiedy mają z tobą skończyć?

– Nie mają. Jeszcze. Harry i Ron walczą o moje uniewinnienie.

– No tak, święty GłuPotter nie zostawi przyjaciółki w potrzebie…

– Chciałabym żeby zostawił. Chętnie bym się z tobą zamieniła. Nie chcę żyć, nie chcę stąd wyjść i udawać, że wszystko jest w porządku. Nie chcę znowu budować pancerza. Jaki w tym sens? Do końca życia być samą, bez nadziei na normalność, na szczęśliwą przyszłość. Nikomu już nie zaufam, nikt nie zaufa mi. Jestem naiwna, bo gdzieś w głębi tkwi pragnienie, żeby coś jeszcze przeżyć, być kochaną i kochać, ale wiem, że już jest za późno. Ech, czemu ja ci to mówię?

– Nie wiem. Może dlatego, że nie masz komu, a jak się zacznie, to ciężko skończyć? A może wiesz, że i tak muszę zachować to dla siebie? – Spojrzał na nią uważnie, jego szare oczy były smutne i dziwnie puste. – Zapamiętaj, Granger. Na miłość nigdy nie jest za późno, za to na samotność zawsze jest za wcześnie.

Cdn…