MnZ dla Blandy - Sontrix

Droga Blando

Pisanie tej miniatury, zajęło mi bardzo długo, ale zrobiłam to! Udało się i jestem z tego powodu cholernie dumna (wrodzona skromność). Osobiście uważam, że zrobiłam wszystko co mogłam. Co do samego tekstu... Nigdy nie czytałam Sontrix, nie znam Sonii (pozdrawiam serdecznie!:D) i dość ciężko mi było zacząć. W ogóle, odnaleźć się w tym wszystkim. Jednak, gdy już wpadłam w tok pisania,  trudno mi było skończyć, poważnie. Mam nadzieję, że nie zwiodę Twoich oczekiwań, droga Blando i że czytać Ci się będzie przyjemnie. Na potrzeby "MnZ" musiałam pozmieniać kilka faktów i trochę namieszać, więc od razu ostrzegam, że brak tu spójności z kanonem.

Życzę przyjemnej lektury!

Snovi

Uwaga, tekst zawiera sceny +18!

"Obłąkane Uczucia"

Była delikatna niczym płatek róży, łagodna jak podmuch wiatru w upalny, wakacyjny poranek. Każdy jej ruch wykonywany był płynnie, z tajemniczością i gracją. Coś niespotykanego było w jej wyglądzie, w sposobie, w którym mówiła. W sumie we wszystkim, co robiła. Sonia Lestrange – kobieta idealna.

Bellatrix Black – już samo nazwisko świadczyło o jej sposobie bycia. Zimna jak lód, o bladej cerze i ostrej urodzie. Gwałtowna i nieprzewidywalna, do tego szybka. Nie posiadała delikatności. Przeciwnie – rządziła nią wrodzona surowość, a niektórzy mówili o niej „obłąkana”.

Obie były tak bardzo inne, a jednak… Przyświecał im jeden cel, którego nie były do końca świadome. Przypadkowe zrządzenie losu sprawiło, że nie mogły o sobie zapomnieć.

~*~

Rok 1969, wrzesień

            Mury Hogwartu w tym semestrze przyjęły ogromną ilość uczniów pod swoją opiekę. Już po pierwszym miesiącu, dało się zauważyć, jak zmęczeni chodzili profesorowie od nawału testów, które musieli sprawdzać. Był piątek wieczór, czas odpoczynku dla wszystkich. Sonia właśnie przemierzała jeden z korytarzy, gdy ktoś wpadł na nią z impetem, skutkiem czego upadła na kamienną podłogę.

            – Patrz jak łazisz – warknął niezbyt miły, kobiecy głos.

            – To ty na mnie wpadłaś!

            Brązowe tęczówki spotkały się z czarnymi. Oddech na chwilę zatrzymał się w jej piersi. Zamrugała kilkakrotnie, rozchylając swe wargi w zdumieniu.

            – Bellatrix – wyszeptała, szybko podnosząc się z zimnej posadzki.

            – Sonia – skinęła głową, rzucając jej podejrzliwe spojrzenie.

Każda z nich poszła w swoją stronę, jednak nie potrafiły zapomnieć o tym krótkim prądzie, który przeszedł ich ciała podczas zderzenia.

~*~

Rok 1970, maj

Po tym co się stało, zaczęły zauważać się na korytarzach. Początkowo Black jedynie burczała coś tam pod nosem, nawet na nią nie patrząc, jednak z biegiem czasu, przywitania stały się milsze, spojrzenia łagodniejsze, chwile rozmów dłuższe…

To popołudnie było piękne. Wczesna wiosna kusiła swymi pąkami, pierwsze promienie słoneczne już ogrzewały stęsknione za ciepłem ciała, a trawa robiła się soczyście zielona. I jak tu nie skorzystać z pogody?

– Witaj Bello! – przywitała się blondynka, siadając przy niej pod wierzbą na błoniach.

– Sonia – przytaknęła kobieta, nie patrząc w jej stronę.

– Niedługo cię tu nie będzie.

– To prawda. Kończę Hogwart.

– Dziwnie tu będzie bez ciebie – odparła, zaraz zatykając usta dłonią. Naprawdę to powiedziała?

– Dziwnie? – powtórzyła po niej kobieta w lokach, patrząc na towarzyszkę z zainteresowaniem.

– Pusto – wyjaśniła młodsza, rumieniąc się.

„Komuś będzie beze mnie pusto?” – pomyślała zaskoczona brunetka. „Ktoś będzie za mną tęsknił?”

– To… - wahała się chwilę  – miłe.

Sonia zarumieniła lekko, zagryzając dolną wargę.

– Pójdę już.

Cichy szelest przeciął powietrze, blondynka wstała i otrzepała swą szatę.

– Czekaj, zostań – nakazała Bellatrix.

Te słowa niespodziewanie zatrzymały młodszą kobietę. Chciała jej towarzystwa? Dlaczego? Nieśmiało, ponownie, przysiadła obok niej, tym razem nieco bliżej, prawie się z nią stykając. To był rozkaz, ale w jej ustach… Zabrzmiał jak prośba. Jak mogła odmówić?

~*~

Rok 1970

Zakończenie szkoły przyszło nagle. Z wiosny, zrobiło się lato i pod koniec czerwca, każdy wracał zapchanym pociągiem do domu. Wbrew wszystkim myślom, Bellatrix szczyciła się swymi wynikami. Może nie była kujonem, a jej oceny wahały się między okropnymi, a nędznymi, ale OWTMy zdała dosłownie śpiewająco. „Nic mi po tym” ­– prychnęła pod nosem. No bo przecież, zgodnie z jej rodzinną tradycją, ona ma siedzieć w domu, podczas gdy jej przyszły mąż – Rudolf Lestragne, brat Sonii – miał zarabiać na jej życie. Nie planowała ślubu prędko, jednak kto wie, czego spodziewają się po niej, jej rodzice.

Szła przez korytarz w pociągu, szukając wolnego przedziału, gdy nagle dostrzegła Sonię, siedzącą w zwykłej sukni, bez mundurka, ze swoim kotem na kolanach. Nigdy wcześniej nie widziała jej bez szaty szkolnej, a teraz... Ubrana tak normalnie... Wydawała jej się piękniejsza niż zwykle.

– Mogę się dosiąść? – spytała i nie czekając na zgodę, zamknęła drzwi, zasuwając zasłonki i usiadła obok kobiety.

– Już to zrobiłaś – zauważyła, marszcząc nos.

            Została obdarowana kpiącym uśmieszkiem.

            – Masz wyjść, za mojego brata, prawda? – kontynuowała.

            – Skąd wiesz? – spytała, swym surowym tonem brunetka.

            – Nie jestem głupia, Bello – swymi dłońmi przeczesała futro kota, który mruknął i zwinął się w ciaśniejszy kłębek. – Też należę do tej rodziny, pamiętasz?

            Ciche prychnięcie ze strony starszej kobiety sprawiło, że uśmiechnęła się lekko. Oczywiście, w surowym języku towarzyszki, oznaczało to rozbawienie. Jednak mimo tej sytuacji, myśl, że weźmie ślub z jej bratem… Nie dawała jej spokoju.  

  

            – Nie chcę za niego wychodzić.

            Jedno zdanie, pięć słów, dwadzieścia trzy litery. Szept. Niedowierzanie. Skrucha. Drżący głos. I to piekące uczucie, gdzieś w głębi serca. Nadzieja? Czy ona tego dnia dała jej nadzieję? Chyba tak, a może jednak nie? Musi zachować zimną krew.

            – Bello? Co Ty mówisz? – spytała szeptem, odruchowo sięgając, do jej zimnej ręki.

            Ciało brunetki przeszedł prąd.  Zwróciła swą twarz w stronę towarzyszki i nie zdradzając szoku, delikatnie ścisnęła jej dłoń. Czyżby panna Black posiadała jakieś uczucia? Choćby ich krztę? Dopiero teraz zdołała zauważyć, że w sumie nie przeszkadza jej towarzystwo kobiety, że nie burczy na nią, jak na innych i nawet rozmawia z nią otwarcie. Była… Przyjaciółką? Po jednym zderzeniu na korytarzu, po kilku wymienionych rozmowach? Czy Sonia faktycznie mogła być dla niej kimś bliskim?

            Ale… Sposób w jaki zagryzała dolną wargę tak bardzo ją rozpraszał. Gdy zakładała niesforne kosmyki za ucho, sama pragnęła to zrobić za nią, a jak na jej policzki wkradały się rumieńce, to nieświadomie chciała, by były wywołane przez nią samą. Jak to się stało? Dlaczego jej serce zaczęło tak szybko bić? Czemu nagle przysunęła się blisko Sonii, zabierając jej całe powietrze? Zamrugała zdziwiona. Zerknęła w brązowe oczy… I przepadła. Iskrzyły tajemniczym blaskiem, tonęła w ich głębi i cholera jasna. Bellatrix Black raz w życiu, nie chciała zostać uratowana.

            To był impuls, krótka chwila. A może jednak trwała ona dłużej, niż mogłoby się wydawać z początku? Pewnie, choć łagodnie, brązowowłosa przycisnęła usta, do warg kobiety. Smakowały truskawkami i odrobiną mięty. Patrząc w jej tęczówki, uderzył w nią szok, który z sekundy na sekundę malał, a który stopniowo zastępowała delikatność. W końcu zamknęła powieki. Poczuła, jak kobieta nieśmiało wplata dłonie w jej loki, jak przyciąga ją bliżej, a pocałunek, o zgrozo, staje się namiętniejszy. Serce jej biło jak oszalałe, ręce chwyciły za talię dziewczyny i jednym ruchem, pociągnęły na swe kolana, drobne ciało Sonii, zmiatając z jej kolan kota. Gorąco oblało jej ciało. Czy to było w ogóle realne? Czy aby przypadkiem nie śniła?   Dłońmi zjechała z talii, na pośladki dziewczyny i zacisnęła na nich pewniej swoje palce. Do jej uszu dobiegł cichy jęk. Swym językiem lubieżnie pieściła jej podniebienie, czując, jak gorący żar rozlewa się w jej wnętrzu, jak dłonie kobiety, tak cholernie przyjemnie, ciągną ją za loki. Przygryzła dolną wargę Sonii.

            – Bello – usłyszała zachrypnięty od podniecenia głos. – Nie możemy…

~*~

Rok 1973, lipiec

            Czasem wracała do tego namiętnego pocałunku w pociągu. Do tego, jak drobne dłonie kobiety ciągnęły ją za włosy, jak palcami jeździła po jej ciele, zapamiętując każdy milimetr. A smak ust Sonii, dosłownie, śnił jej się po nocach. To, co zrobiły było zakazane. Gdyby ktoś je wtedy przyłapał… Miłość dwóch kobiet była surowo zabroniona w czysto krwistych rodzinach. Od tamtej pory minęły trzy lata, a ona widziała ją tylko raz… Ten jeden jedyny raz w Lestrange Manor, na wigilię ponad pół roku temu… Wtedy też Rudolf poprosił ją o rękę, a ona dumnie, choć z bolącym sercem, odparła „tak” – zarówno jemu, jak i Czarnemu Panu, składając mu obietnicę, że będzie mu służyć do końca swoich dni. Przyjęła mroczny znak.

~*~

Rok 1973, październik

Tom Marvolo Riddle zaczął rosnąć w siłę. Na świat czarodziejów spadły ciężkie czasy, czasy mroku. Zakon wytrwale walczył ze złem, lecz jego siły słabły. Nikt nie był bezpieczny. Nawet JEGO słudzy.

Bellatrix stopniowo popadała w paranoję, nie wiedząc, co dzieje się z Sonią. Nie miała z nią kontaktu, Rudolf niczego jej nie mówił, dodatkowo, ich ślub został przełożony o rok… A ona tak bardzo chciała ją zobaczyć, znaczy się… Wyjść za niego. „Kogo Ty oszukujesz Bello” – warknęła na siebie w myślach. – „Kochasz ją, cholera jasna. Kochasz po tym jednym pocałunku i nie potrafisz o niej zapomnieć. To nie Rudolfa, lecz jej, pragniesz” ­­– dosłownie krzyczała na siebie w myślach. Jej serce zostało w przedziale pociągu, w czerwcu 1970 roku.

Kobiecy krzyk rozdarł ciszę panującą w posiadłości.

~*~

Rok 1973, październik

Tak długo się ukrywała, tak bardzo nie chciała być śmierciożerczynią. Wiedziała co się święci, gdy tej wigilii Bella przyjęła mroczny znak, wraz z Rudolfem. I na nią miał przyjść czas, tak jak na rodziców. Ale ona uciekła, nie mówiąc nic nikomu. Dość długo pracowała w gospodach, sprzątając czy podając kremowe piwo, jednak nigdzie nie zostawała dłużej niż miesiąc. To zapewniało jej anonimowość i ukrycie. Jednak tego felernego dnia, musiała natknąć się na swego brata… Zaufała mu, a on ją zdradził.

– Nie chcę służyć Czarnemu Panu! – krzyczała, czując jak po policzkach płyną jej łzy.

– Zamknij się Sonia!

– Rudolf, błagam. Zostaw mnie, daj mi uciec. Nie pozwól im…. – jąkała się w swoich wypowiedziach, leżąc na zimnych kafelkach posiadłości.

– Crucio! – wycelował w nią różdżką, obserwując z chorą pasją w oczach, jak wije się na podłodze, płacząc i błagając wręcz, o litość.

            Kobiecy krzyk rozdzierał ciszę panującą w posiadłości.

~*~

            – Rudolf, co Ty tam do cholery wyprawiasz? – mruczała pod nosem Bella, schodząc po krętych schodach w dół. - Na Merlina, przysięgam, że jak znów zakrwawisz mi dom to nie wiem co Ci zrobię...

            Dlaczego ten krzyk wydał jej się tak znany? Czemu cała trzęsła się ze strachu? Co było nie tak?

             Sonia…

~*~

Rok 1973, listopad.

            Nie mogła sobie wybaczyć tego, co zastała na holu. Jak sobie o tym przypomniała, zbierało jej się na wymioty. Widok zmasakrowanego ciała Sonii i znęcającego się nad nią Rudolfa był najgorszą torturą, jaką dane jej było przeżyć. A potem było jeszcze gorzej… Pamiętała wszystko, tak dokładnie…

            „– Rudolf, zostaw ją! To Twoja siostra! – krzyknęła, ciskając w niego Impedimento[1]. Pomogła wstać kobiecie, podtrzymując ją pod ramię. Zerknęła na nią szybko, kryjąc cały strach i czułość, jaka w niej panowała. – Po co ją tu przyprowadzałeś, przecież wiesz co z nią zrobią!

– Właśnie dlatego to zrobiłem, nie rozumiesz? Czarny Pan będzie z nas dumny, Bello. Ostatnia z rodu Lestrange zostanie jego sługą.

            Serce jej zamarło. A więc tego właśnie chciał? Wiecznej chwały w JEGO oczach? Chciała ją stamtąd zabrać, pomóc jej uciec, ale było za późno…

            – No, no, no… – usłyszała za sobą głos. – Moja kochana Bellatrix, przyprowadziła mi Sonię Lestrange. Kto by się  po Tobie spodziewał takich czynów… Pozytywnie mnie zaskoczyłaś.

            Nie dbając o szczegóły, Lord podszedł do Sonii. A ona… Wiedziała, że przegrała. Puściła Bellę i drżąc, podniosła lewy rękaw. Wystawiła przedramię.

            – Czy przykażesz mi być na zawsze wierną, Soniu Lestrange?

            – Tak, Panie.

            – Czy przyrzekasz stać u mego boku, bronić mnie i służyć mi, do końca swojego życia?

            – Tak, Panie.

            – Czy przyrzekasz wypełniać każdą mą prośbę, żądanie i rozkaz?

            – Tak, Panie.

            Iskry wydobyły się z różdżki Toma Marvolo Riddle’a. A z ust Sonii padł przeraźliwy krzyk.

            Bolało, to tak bardzo bolało…"

~*~

            Rok 1974, luty.

            Zaczęły ze sobą rozmawiać. Bellatrix miała za zadanie wyszkolić ją, wciągnąć w szeregi, zapoznać z ludźmi. Nigdy nie mówiły o tym pocałunku, nigdy nie pozwoliły sobie na bliskość. Sonia pogodziła się ze  swym losem, a Czarny Pan traktował ją wyjątkowo ulgowo. Nie wiedziała, co się za tym kryje. Wkrótce jednak, miała się o tym przekonać.

            – O czym myślisz? – usłyszała za sobą.

            Właśnie siedziała w swoim pokoju na posłaniu, studiując „Ciemną Księgę Zakazanych Zaklęć”[2]. Nie było to pomieszczenie, jakieś szczególnie ładne. Zielone ściany, czarne podwójne skrzypiące łóżko, spróchniałe meble i wieczny zapach stęchlizny – tak właśnie wyglądał.

            – Bella, a ty co tu robisz?

            – Pytałam, o czym myślisz? – Weszła głębiej do pokoju i zamknęła za sobą drzwi.

            – Czytałam – odparła, odkładając książkę na bok.

            – Za pół godziny masz się stawić u Lorda.

            – U Lorda? – powtórzyła, nie kryjąc strachu. Przy niej nie musiała.

            – Tak. Będzie miał dla Ciebie zadanie.

            Jak to się stało, że nagle znalazła się tak blisko? Dlaczego przysiadła obok niej? Nie potrafiła się skupić. Dobrze, że miała opanowaną oklumencję, przynajmniej mogła w spokoju, otwarcie i głośno myśleć, wiedząc, że nikt nie przebije barier jej umysłu. A teraz… Wiedziała, że Bella nie musi wtargnąć do jej głowy, by wyczytać to, co czuje.

            – Sonia, wiesz… Ja... – Pierwszy raz widziała ją w takim stanie, co chciała powiedzieć? -  Wychodzę za Rudolfa w przyszły weekend.

            – Przecież wiem – odparła z goryczą. „Musisz mi o tym przypominać?’ – pomyślała ze smutkiem.

            – Ale ja nie mogę… Bo kocham kogoś innego.

            – Kogoś innego? – powtórzyła, nie do końca rozumiejąc.

            – Kocham Ciebie.

            Bella, nie czekając na jakąkolwiek reakcję, przycisnęła usta do jej ust, niemalże kładąc się na drobnym ciele Sonii. Ona zaś automatycznie wplotła dłonie w bujne loki i pociągnęła za nie lekko, oddając z czułością pocałunek. Czuła, jak Bella wodzi dłońmi po jej ciele, jak stanowczo i mocno, zaciska dłoń na jej piersi, a potem podwija sukienkę i łagodnie przejeżdża palcem po koronkowym materiale jej majtek.

            – Och Bello – jęknęła cicho blondynka, gryząc dolną wargę kochanki.     

            To tylko zachęciło brunetkę, do dalszej wędrówki. Namiętnie scałowała jej wargi, dłonią teraz gładząc jej udo. Sonia przeszła pocałunkami na jej szyję, ucałowała linię jej żuchwy. Rękę zacisnęła na pośladku panny Black i jęknęła znów, nieco głośniej, czując jak sprawnym ruchem, Bellatrix, muska jej łono.

            – Ja Ciebie też kocham – nie mogła czekać, musiała to powiedzieć. Sonia Lastrange w końcu zmierzyła się z prawdą.

            – Kochasz mnie? – zastygła na moment, patrząc w zaszyte mgłą oczy blondynki.

            – Kocham – szepnęła. – Kocham Cię, kocham, kocham.

            To była magiczna chwila. Moment, w którym czas zwolnił i nic innego się nie liczyło. Tylko one dwie, namiętny pocałunek i miłość, którą uprawiały. Szybkie ruchy palców Belli, pieszczące jej wnętrze. Sprawny język Sonii, błądzący po łonie kochanki. Paliła ich desperacka potrzeba dotknięcia się, zasmakowania, zaspokojenia swoich potrzeb… Usilnie udowadniały sobie tęsknotę, jaka ogarnęła ich ciało, od ostatniego pocałunku na King’s Cross.

~*~

            Sonia szybkim krokiem przemierzała korytarze posiadłości. Jej ciało było jeszcze rozgrzane od ostatnich igraszek z kochanką, ale jej wygląd prezentował się nienagannie. Lord nie miał prawa nabrać podejrzeń. Zapukała do drzwi gabinetu, a one uchylił się za sprawą magii.

            – Wzywałeś mnie, Panie?

           Nie mogła powiedzieć, że był brzydki. Był przystojnym mężczyzną, który po prostu zatracił się w gniewie i w żądzy zapanowania nad światem.

            – Zostaniesz moją żoną, w przyszły weekend staniemy na ślubny kobiercu wraz z Bellatrix i Rudolfem.            

            – Ja…

            – Wyjdź – rozkazał, nawet na nią nie patrząc.

~*~

            Sonia nie mogła pogodzić się z tym, co się stało. W jeden dzień, wszystkie jej rzeczy zostały przeniesione do komnat Lorda. Jej serce krwawiło, gdy mówiła o tym Belli, gdy składała na jej ustach gorące pocałunki, szepcząc, że nie tak to miało wyglądać, że pragnie, być jej  panną młodą, nie Czarnego Pana, że to jej i tylko jej chce być wierna do końca życia. Nie mogły uciec, nie mogły zrobić nic.

~*~

13 maj 1974 rok

         Bellatrix i Rudolf Lestrange oraz Sonia i Tom Riddle, zostali powiązani małżeńskimi zaklęciami i przysięgami. To był smutny ślub, bo dwa kobiece serca… Były złamane, ich połówki należały do siebie nawzajem. To sobie chciały przysiąc miłość, do końca życia. Nie im.

~*~

            Wiedziały, że popełniają zbrodnię, że grzeszą i obrażają Merlina. Nie mogły jednak przestać. Lata mijały, a one nie przestawały się kochać. Ich miłość była wieczna, wykrzykiwały to sobie w ekstazie, pieszcząc się wzajemnie na schadzkach w różnych zakątkach posiadłości. Do czasu, aż nie zostały nakryte…

~*~

W czerwcu, roku 1980 Bellatrix Lestrange patrzyła na śmierć swej ukochanej. Sonia Lastrange-Riddle miała ciężki koniec. Od każdego śmierciożercy dostała Crucio, była bita i poniżana, a Czarny Pan  zgwałcił ją na oczach Belli.

– Zabij ją – rozkazał, ubierając swe szaty. – Zabij tą swoją plugawą kochankę, Lestragne!

Brunetka, drżącymi dłońmi chwyciła różdżkę i wycelowała nią w Sonię. Nie patrzyła na jej zmasakrowane ciało, tylko w jej brązowe tęczówki, które dały jej lepsze życie.

– Kocham Cię – usłyszała cichy, zbolały szept.

– Avada Kedavra!

[1] Impedimento - „zaklęcie, które chwilowo spowalnia ofiarę, co daje nieznaczną przewagę nad przeciwnikiem.”

[2] „ Czarna Księga Zaklęć Zakazany” - wymyślona przeze mnie książka.

 - 

~*~

Drogi czytelniku, zostaw po sobie komentarz! :)
Tekst czeka na zbetowanie.